اثربخشی آموزش روانشناسی مثبت نگر بر ارتقاءخودکارآمدی و تنظیم هیجان میان فردی در بیماران روانی مزمن

پژوهش­حاضر با هدف بررسی آموزش روانشناسی مثبت نگر بربهبودخودکارآمدی­وتنظیم هیجان میان فردی بیماران روانی مزمن انجام شد.روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون وپس آزمون باگروه کنترل بود.جامعه این پژوهش را کلیه بیماران روانی مزمن در مرکز شبانه روزی روزبه زاهدان درسال ۱۴۰۰-۹۹ ۱۳تشکیل دادند.۳۰ بیمار به شیوه دردسترس وبه صورت تصادفی در دوگروه­آزمایش(۱۵نفر)وگروه کنترل (۱۵نفر)گمارده شدند. گروه آزمایش برنامه­ی آموزشی روانشناسی مثبت نگر رادر هشت جلسه ۹۰ دقیقه­ای(هرهفته­دوجلسه)دریافت کرد.وگروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد.بیماران به پرسشنامه خودکارآمدی­چسنی وپرسشنامه تنظیم هیجان میان فردی­هافمن پاسخ دادند.داده­ها با استفاده ازروش آماری تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.یافته­ها نشان داد با کنترل اثرپیش آزمون بین میانگین نمرات پس آزمون گروه­آزمایش وکنترل درمتغیرهای خودکارآمدی  درمقابله با مشکلات وتنظیم هیجان میان فردی تفاوت معناداری وجوددارد.درمجموع­ نتایج نشان دادآموزش روانشناسی مثبت نگر بربهبودخودکارآمدی درمقابله بامشکلات وتنظیم­هیجان میان­فردی بیماران روانی مزمن تاثیر مثبت دارد.

Keywords:

Chronic mental disorder , Positive Psychology , Coping Self-Efficacy , Interpersonal emotion regulation. , اختلال روانی مزمن , روانشناسی مثبت نگر , خودکارآمدی , تنظیم هیجان میان فردی