نقش واسطه ای هوش هیجانی در ارتباط بین خودکارآمدی پژوهشی و انگیزه پیشرفت تحصیلی (مورد مطالعه: دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه بوعلی سینا همدان)

هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی پژوهشی و انگیزه پیشرفت تحصیلی با نقش میانجی هوش هیجانی و روش تحقیق توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری، دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه بوعلی سینا همدان به تعداد ۳۳۴۰ نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای ۲۴۶ نفر (۱۸۲ نفر دانشجوی کارشناسی ارشد و ۶۴ نفر دانشجوی دکتری) به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده های پژوهش، پرسشنامه استاندارد بود. برای تعیین روایی پرسشنامه ها از روایی محتوایی با استفاده از دیدگاه متخصصان علوم تربیتی بهره گرفته شد و میزان پایایی پرسشنامه ها با ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی ۷۶/۰=α، پرسشنامه هوش هیجانی ۹۲/۰=α و پرسشنامه انگیزه پیشرفت تحصیلی ۸۱/۰=α به دست آمد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS و تحلیل مسیر در نرم افزار LISREL تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که اثر مستقیم و غیر مستقیم خود کارآمدی پژوهشی با نقش میانجی هوش هیجانی بر انگیزش پیشرفت تحصیلی مثبت و معنی دار بود. درنتیجه برای اینکه انگیزه پیشرفت تحصیلی دانشجویان افزایش یابد، باید به خودکارآمدی پژوهشی و هوش هیجانی توجه شود.

Keywords:

خودکارآمدی پژوهشی , هوش هیجانی , انگیزه پیشرفت تحصیلی , دانشجویان تحصیلات تکمیلی