ارزیابی پهنه های جغرافیایی جهت تبذیل ضذن به منطقه ویژه علم و فناوری (مطالعه موردی: تهران)

اقتصاد دانش بنیان به طور مستقیم مبتنی بر تحصیل، تولید، توزیع و به کارگیری دانش در تمامی فعالیت های اقتصادی است. در حال حاضر دست یابی به اقتصاد دانش بنیان از الزامات همه کشورها در دنیاست. در این راستا یکی از راهبردهایی که تجربه موفقی را برای بسیاری از کشورهای توسعه یافته مبتنی بر اقتصاد دانش بنیان نیاز به همراه داشته، تشکیل و گسترش خوشه فناوری، مناطق ویژه یا کریدورهای علم و فناوری است. منطقه ویژه علم و فناوری مجموعه ای متمرکز از دانشگاه ها، پارک های علم و فناوری، مراکز تحقیقی و پژوهشی، شرکت های با فناوری برتر و ... است که در یک فضای جغرافیایی و در یک منطقه اقتصادی با مدیریت متمرکز و ساختار حقوقی خاص تشکیل و به تولید محصولات و خدمات دانش بنیان می پردازد. هدف این پژوهش تعیین الزامات مورد نیاز برای تشکیل مناطق ویژه و یا همان کریدورهای علم و فناوری با تاکی بر اقتصاد دانش بنیان است. براساس نتایج مهمترین الزامات شکل گیری منطقه ویژه علم و فناوری پارک علوم و فناوری، دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی، سرمایه انسانی، زیرساخت ها و .. است. این پژوهش به بررسی مناطق شهر تهران برای تبدیل شدن به منطقه ویژه علم و فناوری پرداخته و نشان می دهد کدام منطقه برای تبدیل شدن به منطقه ویژه علم و فناوی از دیگر مناطق برتری دارد لذا مناطق بیست و دو گانه شهری را مقایسه و به این نتیجه رسیدیم که کدام منطقه تهران بستر مناسب برای تبدیل شدن به منطقه ویژه علم و فناوری را دارد.

Keywords:

اقتصاد دانش بنیان , سرمایه انسانی , اقتصاد , مدیریت