تاثیر آموزش خودشفابخشی بر فرسودگی شغلی، کیفیت زندگی و انعطاف پذیری عاطفی کارکنان اورژانس اجتماعی

زمینه و اهداف: فرسودگی شغلی یکی از مهمترین عواقب اجتناب ناپذیر استرس کاری است که به نوبه خود منجر به فرسودگی جسمی، تغییر رفتار و عملکرد شغلی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش خودشفابخشی بر فرسودگی شغلی، کیفیت زندگی و انعطاف پذیری عاطفی کارکنان اورژانس اجتماعی شهر اصفهان بود. روش بررسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه کارکنان اورژانس اجتماعی شهر اصفهان بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، ۳۶ نفر از کارکنان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۸ نفری آزمایشی و گروه گواه قرار داده شدند. سپس آزمودنی های گروه آزمایش در ۱۴ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش خودشفابخشی را دریافت کردند. برای گردآوری اطلاعات در سه مرحله سنجش از پرسشنامه های فرسودگی شغلی، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و انعطاف پذیری عاطفی استفاده شد. در تجزیه و تحلیل داده ها نیز، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر به کار گرفته شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که آموزش خودشفابخشی بر کاهش فرسودگی شغلی، بهبود کیفیت زندگی و انعطاف پذیری عاطفی کارکنان اورژانس اجتماعی موثر است (۰۵/ ۰>p)؛ به طوری که بر همه ابعاد فرسودگی شغلی، دو بعد سلامت جسمانی و سلامت روانشناختی در کیفیت زندگی و همه ابعاد انعطاف پذیری عاطفی تاثیرگذار بوده است. نتیجه گیری: آموزش خودشفابخشی می تواند در محیط های کاری پر تنش به منظور افزایش آرامش و سلامت روانی مورد استفاده قرار گیرد.  

Keywords:

Self Care , Occupational Burnout , Quality of Life , Emotional Adjustment , خودمراقبتی , فرسودگی شغلی , کیفیت زندگی , سازگاری عاطفی