سنجش ریسک در تجزیه و تحلیل حالات خرابی وآثار آن با میانگین هندسی وزنی فازی

تجزیه و تحلیل حالات خرابی و آثار آن (FMEA) در سطح وسیعی به منظور بررسی شکست های بالقوه در محصولات، فرآیندها، طراحی ها و خدمات استفاده شده است. کاربرد اصلی FMEA، تعیین اولویت های ریسک حالات خرابی است که در یک سیستم شناسایی میشوند. FMEA سنتی، رتبه ریسک حالات خرابی را با استفاده از شاخص عدد اولویت ریسک (RPN) تعیین می کند که از ترکیب سه فاکتور وقوع (O)، شدت (S) و تشخیص (D) حاصل می شود. در کاربردهای عملی ضعف های متعددی بر آن حاکم است؛ لذا در این مقاله، در جهت رفع ضعف های موجود سعی بر آن است تا فاکتورهای ریسک S ،O و D را به عنوان متغیرهای فازی در نظر گرفته و آن ها را با استفاده از عبارات کلامی فازی و درجات فازی ارزیابی نماید. سپس، اعداد اولویت ریسک فازی (FRPN ها) برای اولویت بندی حالات خرابی پیشنهاد می شوند که به عنوان میانگین هندسی وزنی فازی از درجات فازی مربوط به S ،O و D و وزن های متناظرشان تعریف شده و با استفاده از مجموعه های سطح آلفا و مدل برنامه ریزی خطی قابل محاسبه شدن هستند. به منظور اهداف رتبه بندی، FRPN ها با استفاده از روش مرکز ثقل غیرفازی می شوند؛ فرمول غیرفازی سازی مرکز ثقل جدید با استفاده از مجموعه های آلفا- سطح تعریف می شود. نهایتا یک مثال عددی به منظور تشریح کاربردهای FMEA فازی پیشنهادی و جزئیات فرآیند محاسباتی آن ارئه شده است.

Keywords:

آنالیز حالات و آثار خرابی , میانگین هندسی وزنی فازی , اعداد اولویت ریسک , غیرفازی سازی مرکز ثقل