اثربخشی روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد

این مقاله با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد انجام شده است. مقاله حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه نوجوانان دارای والد معتاد شهر تهران در سال ۱۳۹۸ می باشند. اعضای نمونه به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند؛ بدین ترتیب در هر گروه تعداد ۱۵ نفر حضور داشت. روان درمانی متمرکز بر هیجان در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای در گروه آزمایش اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس احساس تنهایی اجتماعی – عاطفی (دیتوماسو، برانن و بست، ۲۰۰۴) و پرسشنامه حساسیت بین فردی (بایس و پارکر، ۱۹۸۹) بوده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی (۶۲/۸۶۸=F؛ ۰/۰۰۰=P) و حساسیت به طردشدگی (۰/۶۲۹=F؛ ۰/۰۲۹=P) نوجوانان دارای والد معتاد اثربخش است. بنابر یافته ها، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب بهبود احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد می شود و نمایانگر افق های تازه در مداخلات بالینی است. بنابراین، به نظر می رسد این مداخله برای نوجوانان دارای والد معتاد کاربردی است.

Keywords:

روان درمانی متمرکز بر هیجان , احساس تنهایی , حساسیت به طردشدگی , نوجوانان , والد معتاد