اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر رشد پس از سانحه در مادران کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی

زمینه و هدف: کودک با اختلال نارسایی توجه/   فزون کنشی دارای نارسایی­ های کنشی و تحولی است که می تواند آسیب های جدی به بنیان خانواده و از جمله روابط مادر-کودک وارد کند. هدف  این پژوهش تعیین اثربخشی گروه­درمانی مبتنی بر شفقت بر رشد پس از سانحه در مادران کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل ۲۰ نفر از مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۶ بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس رشد پس از سانحه تدسچی و کالهون (۱۹۹۶) استفاده شد. شرکت کنندگان گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای، گروه درمانی مبتنی بر شفقت را دریافت کردند ولی گروه گواه مداخله ای را دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون  تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که روش گروه­درمانی مبتنی بر شفقت موجب بهبود احساس قدرت درونی و تغییر در اهداف و اولویت های زندگی شده است، این در حالی است که بر احساس نزدیکی و صمیمیت با دیگران و تلاش برای حفظ روابط با دیگران، موثر نبوده است (۰۵/۰p> ). نتیجه گیری: با توجه به یافته­ های پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت که از درمان متمرکز  بر شفقت می توان برای مدیریت، سازمان بندی، و اولویت دادن فعالیت­ها در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی استفاده کرد.      

اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر رشد پس از سانحه در مادران کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی Keywords:

Compassion focused therapy group , post traumatic growth , attention deficit/ hyperactivity disorder , گروه درمانی مبتنی بر شفقت , رشد پس از سانحه , نارسایی توجه/ فزون کنشی