مقایسه روش های آزمایشگاهی و کیسه های نایلونی در برآورد تجزیه پذیری ماده خشک برخی مواد خوراکی

  هدف از این پژوهش مقایسه برآورد تجزیه پذیری ماده خشک برخی مواد خوراکی شامل کنجاله سویا، کنجاله کلزا، دانه جو، دانه ذرت، یونجه خشک و ذرت سیلو شده با استفاده از روش­های آزمایشگاهی و کیسه­های نایلونی بود. روش آزمایشگاهی مورد استفاده شامل مرحله هضم شکمبه­ای در روش تعیین آزمایشگاهی قابلیت هضم ماده خشک بود. تفاوت معنی داری بین دو روش از نظر برآورد بخش سریع تجزیه در مورد تمام مواد خوراکی به جز کنجاله کلزا (۰۷/۰= P ) مشاهده شد. دو روش به لحاظ برآورد فراسنجه کند تجزیه در مورد کنجاله سویا (۰۱۳۹/۰= P )، دانه جو (۰۰۰۶/۰= P )، یونجه خشک (۰۱۰۱/۰= P ) و ذرت سیلو شده (۰۰۷۰/۰= P ) تفاوت معنی­داری با یکدیگر داشتند. بین دو روش در برآورد نرخ تجزیه پذیری مواد خوراکی مورد آزمایش به جز مواد علوفه­ای تفاوت معنی داری مشاهده نشد. ولی، همبستگی بالایی بین دو روش از نظر برآورد بخش کند تجزیه (۷۲/۰= r )، نرخ تجزیه پذیری (۸۹/۰= r )، پتانسیل تجزیه پذیری (۹۸/۰= r ) و تجزیه پذیری موثر مشاهده شد. نتایج نشان داد که تفاوت هایی بین دو روش از نظر برآورد فراسنجه های تجزیه پذیری وجود دارد، ولی ضرایب همبستگی معنی­داردر مورد برآورد برخی از فراسنجه های تجزیه­پذیری می تواند نشان از کارایی نسبی روش ابداعی باشد.

Keywords:

In situ method , In vitro method , Degradability , روش کیسه های نایلونی , روش آزمایشگاهی , تجزیه پذیری شکمبه ای