اثر زمان برداشت و خشک کردن طبیعی و مصنوعی پس از برداشت بر قابلیت نگهداری سیر سفید (Allium sativum L.) همدان

برای نگهداری سیر در انبار افزون بر زمان و روش برداشت، نوع توده سیر و شرایط خشک کردن پس از برداشت نیز ضروریست. به این منظور توده های سیر سفید (Allium sativum L.) همدان پس از آخرین آبیاری، در سه مرحله (مرحله زرد شدن نوک برگها، مرحله زرد شدن کامل برگها و مرحله قهوه ای و خشک شدن برگها) برداشت و بعد در دو شرایط مصنوعی (دماهای ۳۵، ۴۵ و ۵۵ درجه سانتی گراد) و طبیعی خشک شدند. کلیه تیمارها برای مدت ۶ ماه در انبار نگهداری شدند و هر دو ماه یک مرتبه پیرووات، رنگ، سفتی بافت، افت وزنی و فساد آنها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بین مقادیر پیرووات، رنگ و سفتی بافت سیر پس از برداشت در سه مرحله اختلاف معنی دار وجود ندارد. بنابراین برداشت آنها از مرحله زرد شدن نوک برگها امکان پذیر است ولی به دلیل رطوبت بالای گردن و پوسته های پیاز سیر، خشک کردن پس از برداشت آنها ضروریست. مقایسه خشک کردن پیازهای سیر در دو شرایط مصنوعی و طبیعی نشان داد که مدت زمان خشک کردن با تاخیر در برداشت و افزایش دما کاهش می یابد. طی فرایند خشک کردن، مقدار رطوبت سیرچه ها تغییرات کمی دارد ولی رطوبت ساقه و پوسته سیرچه ها کاهش یافته و به ترتیب به میانگین ۴±۱۵ و ۲±۲۰ درصد می رسد. افزایش دمای خشک کردن و تاخیر در برداشت سیر سبب افزایش تغییر رنگ می شود. مقدار پیرووات نیز با کاهش دمای خشک کردن و تاخیر در برداشت افزایش می یابد ولی بین مقدار سفتی بافت پیازهای سیر اختلاف معنی دار وجود ندارد. پس از ۶ ماه نگهداری سیر در انبار افت وزنی و فساد پیازهای سیر مرحله های اول و دوم برداشت و دماهای ۳۵ و ۴۵ درجه سانتی گراد کمترین مقدار را دارد. مقادیر اسید پیروویک و تغییر رنگ نیز در طول مدت نگهداری، افزایش و سفتی بافت کاهش می یابد. کمترین مقدار پیرووات و رنگ در مرحله اول برداشت، در شرایط مصنوعی با دمای ۳۵ درجه سانتی گراد و شرایط طبیعی خشک کردن و در مرحله دوم برداشت، در شرایط مصنوعی با تیمارهای ۳۵ و ۴۵ درجه سانتی گراد و شرایط طبیعی خشک کردن مشاهده می شود.

Keywords:

سیر (Allium sativum L.) , زمان برداشت , خشک کردن پس از برداشت , عمل آوری , انبارداری