مدیریت مصرف آب در جنگل کاری مناطق خشک و نیمه خشک از طریق تعیین نیاز آبی و آستانه تحمل به خشکی

در مناطق خشک و نیمه خشک، بهبود پوشش گیاهی از طریق جنگل­کاری می تواند، ضمن کنترل بیابان­زایی و تولید مواد سلولوزی، شرایط را برای بقا و سکونت انسان و همچنین حیات وحش فراهم ­نماید. در کنار انتخاب گونه مناسب برای جنگل­کاری، می­بایست به نیازهای بوم شناختی و بوم سازگاری آن ها نیز توجه کرد. بسیاری از گونه های جنگلی، می­توانند با سازوکارهای مختلف ازجمله بهبود کارایی مصرف آب با خشکی مقابله نمایند. از طرف دیگر توجه به نیاز آبی واقعی این گیاهان و تاثیر تنش خشکی بر رفتار و سازگاری آن ها با طبیعت، حائز اهمیت است. از طریق آزمایش­های لایسیمتری و تعیین نیاز آبی تعدادی از گونه­های جنگلی ازجمله تاغ (Haloxylon aphyllum) و چند گونه اکالیپتوس (Eucalyptus camaldulensis,E. microtheca E. sarjentii, E. leucoxyloni, E, saligna و E. flocktoniea)، سازوکارهای سازگاری آن ها برای بقا در شرایط خشک موردتوجه قرار گرفت. در میان گونه­های ذکرشده تاغ دارای کمترین نیاز آبی و مقاوم ترین گونه به تنش خشکی بود. این گونه همچنین از کارایی مصرف آب بالاتری در مواجه با تنش خشکی، برخوردار بود.

مدیریت مصرف آب در جنگل کاری مناطق خشک و نیمه خشک از طریق تعیین نیاز آبی و آستانه تحمل به خشکی Keywords:

بیابان زایی , پوشش گیاهی , تبخیر تعرق , کارایی مصرف آب , ضریب گیاهی