بررسی اثر روشهای تربیت بوته بر خواص کمی و کیفی ارقام گوجه فرنگی در شرایط گلخانه abstract
سیستم بار دهی و
تربیت در
گوجه فرنگی های
گلخانه ای دارای اهمیت بسیار زیادی است. به منظورتنظیم باردهی و بهبود رشد رویشی، انتخاب و معرفی مناسبترین روش
تربیت بوته در
ارقام رایج مورد کشت پژوهشی در دو سال زراعی به صورت دو آزمایش جدا مورد مطالعه قرار گرفت. هر یک از این آزمایشها در قالب طرح بلوکهای تصادفی با سه تیمار و سه تکرار درگلخانه های مرکز تحقیقات کشاورزی شهید مقبلی
جیرفت وکهنوج اجرا شد. در این دو آزمایش اثر روش
تربیت یک، دو و چهار ساقه در مورد دو رقم
گوجه فرنگی به نامهای فالکاتو(گلخانه ای دانه درشت) و سالومی(دانه ریز و یا سالادی)که ار قام رایج
گلخانه ای مورد کشت در منطقه هستند، مطالعه شد . فاکتورهای مورد اندازه گیری در هر دو آزمایش عبارت بودند از: میانگین های طول، قطر، وزن میوه، میزان ویتامین ث، اسیدیته،
عملکرد در واحد سطح و میزان مواد جامد محلول. در رقم فالکاتو نتایج نشان داد که با افزایش شاخه های فرعی از تک شاخه به چهار شاخه
عملکرد کل افزایش داشت. چون تعداد میوه در بوته افزایش یافته و از طرفی با افزایش تعداد میوه در تیمار چهار شاخه نسبت به تیمار تک شاخه به علت افزایش رقابت بین تعداد میوه، وزن میوه کاهش می یافت، بنابراین نتیجه این رقابت می تواند کاهش اندازه میوه را به دنبال داشته باشد. به لحاظ اندازه میوه ، بازار پسندی و مصرف تازه خوری
تربیت تک شاخه توصیه می گردد اما به لحاظ صنایع فرآوری و افزایش
عملکرد دو روش
تربیت چهار شاخه و دو شاخه نسبت به تک شاخه توصیه میگردند. بررسی ویژگی های کمی و کیفی میوه در رقم سالومی نشان داد که روش
تربیت دو شاخه نیز در مقایسه با تیمارهای دیگر از روند رشد و بهبود بسیار خوبی برخوردار است، بنابراین
تربیت به روش پرورش دو شاخه باردهنده بهترین نتیجه را در بر داشت.