تاثیر پوشش گیاهی بر آسایش حرارتی در منظر شهری اقلیم معتدل و مرطوب (نمونه موردی: خیابان شریعتی و مدرس بابل)

در نیم قرن اخیر، با افزایش جمعیت شهرنشینی، شاهد ساخت وسازهای بیرویه، از بین بردن درختان و کاهش فضای سبز شهری بوده؛ که این مسئله افزایش دمای هوای مناطق شهری نسبت به حومه شهر و مناطق روستایی را به همراه داشته است. همچنین این امر موجب کاهش پوشش گیاهی مناطق شهری شده است. این در حالی ستکه درختان باعث افزایش کیفیت فضایی محیطهای شهری میشوند و همچنین در ایجاد شرایط آسایش محیطی نقش بسزایی را ایفا میکنند. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر سایه، نوع و مقدار پوشش گیاهی در کاهش دما و تفاوت درختان خزانپذیر و خزان ناپذیر، سوزنی برگ و پهن برگ، پرتراکم و کم تراکم در ایجاد آسایش حرارتی در فضاهای شهری است. در این پژوهش ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه و سپس با توزیع پرسشنامه به عابرین پیاده خیابان شریعتی و مدرس بابل انجام شده است. سپس با اندازه گیری دما در ۵ نقطه از این دو خیابان تفاوتهای دمایی بررسی شد. یافته ها نشان میدهد احساس آسایش عابرین پیاده از خیابانهایی دارای درختان برگریز به دلیل دریافت نور بیشتر در فصل زمستان بیشتر از مناطق دیگر با درختان همیشه سبز است. نتایج پژوهش، نشان از این دارد که افزایش تراکم درختان باعث کاهش سرعت جریان باد و وجود درختان با ارتفاع ساقه زیاد و گسترده، خزان پذیر نسبت به همیشه سبز و پهن برگ نسبت به سوزنی برگ باعث افزایش سرعت جریان باد شوند ازاینرو بر تعدیل دما و درنتیجه آسایش حرارتی تاثیر چشمگیری دارد.

Keywords:

آسایش حرارتی , پوشش گیاهی , منظر شهری , شهرستان بابل.