بررسی نقش تعلیم و تربیت در به وجود امدن باورهای منطقی

امروزه آموزش و پرورش منابع انسانی به عنوان یکی از استراتژی های اصلی دستیابی به سرمایه انسانی و سازگاری مثبت با شرایط تغییر قلمداد می شود. وظیفه این نهاد حفظ، گسترش و انتقال میراث فرهنگی، پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و فردی، توسعه دانش و فناوری و تامین نیروی انسانی متخصص مورد نیاز جامعه است. این نهاد از جمله نهادهایی است که به تبع تغییر تکنولوژی تولید، سرمایه انسانی، فناوری اطلاعات و ترجیهات مصرف کننده، به میزان بسیار زیادی دستخوش تحولات سریع و روزافزون جوامع قرار می گیرد. سیستم آموزشی و نحوه آموزش می تواند بر باورهای افراد تاثیر بگذارد. اگر فردی باور داشته باشد که نمی تواند نتایج مورد انتظار را به دست آورد، و یا به این باور برسد که نمی تواند مانع رفتارهای غیرقابل قبول شود، انگیزه او برای انجام کار کم خواهد شد. اگرچه عوامل دیگری وجود دارند که به عنوان برانگیزنده های رفتار انسان عمل می کنند، اما همه آنها تابع باور فرد هستند. باور یا عقیده، فکری است که انسان به درستی آن یقین دارد و آن را به عنوان یک حقیقت مسلم پذیرفته و قبول کرده است و از آن به عنوان مقیاس و ملاک و معیار سنجش و قضاوت درباره افراد، پدیده های پیرامونش و حتی رخدادهای جهان هستی استفاده می کند. زمانی که یک شخص از حد ترجیحات، آرزو و خواسته های خود درباره رویدادی که اتفاق افتاده می گذرد و به حد مطلق نگر قطعی و الزامی می رسد، این تفکر به سه نوع اعتقاد غیر منطقی منجر می شود: مهیب سازی، خودتخریبی و تحمل نکردن ناکامی. در این مقاله سعی خواهد شد تا به ارائه مفاهیمی در مورد آموزش و پرورش و ضرورت آن پرداخته شود و در ادامه به بیان مطالبی در مورد باورها و نحوه شکل گیری آنها پرداخته خواهد شد.

Keywords:

تعلیم , تربیت , باور , باور غیرمنطقی