تاثیر استقرار استانداردهای ایزو ۹۰۰۰ بر یادگیری سازمانی در بخش های بالینی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

مقدمه: بیمارستان به دلیل رابطه نزدیک با بیمار و اهمیتی که خدمات بهداشتی درمانی در تندرستی جامعه دارد و همچنین به سبب ارائه خدمات فنی و حساس، از نظر یادگیری سازمانی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر استقرار استانداردهای ایزو سری ۹۰۰۰ بر میزان یادگیری سازمانی در بخش های بالینی بیمارستان های عمومی، آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی می باشد.     روش پژوهش: در این پژوهش شاهد- موردی چهار بیمارستان عمومی، آموزشی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی محیط مطالعه را تشکیل داده اند. بیمارستان شهدای تجریش و لقمان حکیم که فاقد گواهینامه استاندارد ایزو ۹۰۰۰ بودند، به عنوان شاهد و بیمارستان های شهید مدرس و آیت اله طالقانی که دارای گواهینامه استاندارد ایزو ۹۰۰۰ بودند، به عنوان مورد انتخاب شدند. تمامی سرپرستان بخش های بالینی این بیمارستان ها (۱۰۰نفر) در پژوهش شرکت داده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه و تکمیل به شیوه خود ایفا توسط پاسخگویان، گردآوری شد. برای سنجش روایی ابزار از روش تایید اعتبار محتوا با نظرخواهی از خبرگان و برای پایایی از روش آزمون- بازآزمون استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد میانگین و انحراف معیار و برای مقایسه دو گروه از آزمون t استفاده شد .     یافته ها: در بیمارستان های فاقد گواهینامه استاندارد ایزو میانگین نمرات یادگیری در سطح فردی برابر (۳.۶۴±۱۹.۵)، در سطح گروهی (۱.۸۶±۸.۸۶) و در سطح سازمانی (۸.۴۷±۳۴.۷۶) گزارش شد. در بیمارستان های دارای گواهینامه استاندارد ایزو نمرات یادگیری در سطح فردی برابر(۶.۹۳±۲۵.۹)، در سطح گروهی (۳.۷۲±۱۳.۳۲) و در سطح سازمانی برابر (۱۳.۸۳±۵۲.۳۰)بود. استقرار استانداردهای ایزو ۹۰۰۰ بر هر سه سطح یادگیری در بیمارستان های مورد مطالعه تاثیر داشته است(۰.۰۰۵=P).     نتیجه گیری: مستند سازی اطلاعات بیمارستان ها طی فرآیند اخذ گواهینامه استاندارد ایزو ۹۰۰۰ باعث افزایش یادگیری سازمانی می شود.

Keywords:

یادگیری سازمانی , بیمارستان , ایزو ۹۰۰۰ , کیفیت