تاثیر تمرین عضلات تنفسی در ارتفاع بر مصرف انرژی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد ۱۵۰۰متر دوندگان استقامت تیم ملی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بر انرژی مصرفی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود.۱۲مرد دونده استقامت تیم ملی(سن۱۴/۳±۴۱/۲۴سال،قد۲۳/۴±۵۰/۱۸۰سانتی­متر، وزن۴۶/۳±۷۵/۶۶کیلوگرم،BMI۰۷/۱±۵۳/۲۰درصد) به طور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمیIMTو کنترل در شرایط هایپوکسی تقسیم شدند. از آزمودنی­ها آزمون­های دوی۱۵۰۰متر آزاد، حداکثر قدرت عضلات دمی(S-Index)، انرژی مصرفی عضلات دمی و SpO۲ قبل و ۲۴ساعت بعد از آزمون انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات مشابه تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. دوندگان، به طور میانگین ۱۶جلسه در هفته به مدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع در پایین (اجرای۳ جلسه تمرین فقط روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامه تمرینات به همراه خواب در ارتفاع بالا)در تمرینات حضور یافتند. تمرینات عضلات دمی برای گروه IMT شامل۳۰ تکرار با بینی بسته ۲ بار در روز (صبح و عصر) ۷ روز هفته به مدت چهار هفته با۵۰% S-Indexاجرا گردید. برای تحلیل داده­ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر در سطح معنی­داریP≤۰.۰۵ استفاده شد. تمرین عضلات دمی در شرایط هایپوکسی منجر به کاهش معناداری در عملکرد ۱۵۰۰ متر و افزایش قدرت عضلات دمی از قبل تا بعد از تمرین و تفاوت معنادار بین گروهی در انرژی مصرفی دو گروه شد. تفاوت معناداری SpO۲ مشاهده نگردید (P≤۰.۰۵). به طور کلی به نظر می­رسد استفاده از تمرین عضلات دمی به همراه تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی، موجب افزایش قدرت عضلات دمی، بهبود کار تنفسی، کاهش میزان تهویه و کاهش زمان دوی ۱۵۰۰ متر در ارتفاعات پایین­تر می­گردد.