تهدیدهای زیست محیطی دریای مازندران و نقش کنوانسیون تهران در مقابله با آن

دریای مازندران به عنوان بزرگ ترین دریاچه جهان، به یکی از مهم ترین مناطق استراتژیک جهان در سال های اخیر تبدیل شده است اما فعالیت های انسانی و بهره برداری پرشتاب تخریب اکوسیستم طبیعی ، آلودگی محیط زیست آن را به دنبال داشت. کنوانسیون محیط زیست دریای مازندران به عنوان نمادی از همکاری های مشترک بین کشورهای ساحلی این دریاچه، به منظور مقابله با مشکلات زیست محیطی آن در تهران به امضا رسید. کشور ساحلی دریای مازندران با آگاهی از تخریب نگران کننده محیط زیست این دریا، با تایید اهمیت همکاری دولت های ساحلی با سازمان های بین المللی مربوط و با هدف حفاظت و نگهداری محیط زیست دریای مازندران این کنوانسیون را امضا کردند. کنوانسیون تهران می تواند ابزار موثر حقوقی برای مبارزه با آلودگی دریای مازندران باشد . دریای مازندران یک دریای بسته است که اصول عام حقوق دریاهای کنوانسیون حقوق دریاها در مورد آن اعمال نمی شود . واقعیت این است که سرعت رشد و گسترش تهدیدهای زیست محیطی از سرعت همکاری های محیط زیستی در پیرامون آن بیشتر است. عمده ترین چالش پیش روی کنوانسیون تهران شکل گیری رژیم حقوقی دریای مازندران می باشد ، که هنوز به نتیجه ا ی نرسیده است. در این مقاله با تبیین مشکلات زیست محیطی دریای مازندران روند شکل گیری کنوانسیون تهران، محتوا و اهمیت آن مورد بررسی قرار می گیرد. هدف از این پژوهش آشکار ساختن ظرفیت های اجرایی این کنوانسیون برای کاهش تهدیدهای زیست محیطی دریای مازندران است.

Keywords:

دریای مازندران , تهدیدهای زیست محیطی , کنوانسیون تهران , خاویار , رژیم حقوقی