ظرفیت سنجی توسعه محله ای در فرایند توسعه پایدار شهری مطالعه موردی: محله کلکت هچی یا راستهک وچه شهر تبریز

امروزه توجه به ظرفی تهای توسع های درون مناطق شهری را به عنوان سیاست نوین و عمل یای در حوزه برنامه ریزی شهری پذیرفته اند. این توجه به ویژه با گسترش مفهوم توسعه پایدار شهری که درآن بهره گیری موثر و پایدار از ظرفی تهای توسعه ای رهاشده درون مناطق شهری )به صورت بافتهای ناکارامد و موسوم به فرسوده(را توصیه میکند، اهمیت مضاعف پیدا کرده است. مقاله حاضر به طرح الگویی برای شناسایی ظرفی تهای توسعه محله ای و چگونگی سنجش سهم هریک از ظرفیتها، برای دستیابی به توسعه پایدار شهری م یپردازد. در این مقاله پس از طرح کلیات و بیان الگوهای معاصر رایج در امر مداخله در محلات، به شناسایی ظرفیتهای توسعه ای موجود در محلات، رابطه الگوهای رفتاری باظرفیتهای قابل استفاده و بارگذاری مجدد آن پرداخته میشود. نتایج مطالعه نشان داد که در محله کلکت هچی )که از محلات قدیم تبریز است(امکان ظرفیت سازی سکونتی برای بالغ بر ۴۰ درصد افزایش جمعیت به نسبت وضع موجود، صرفا از طریق ظرفیت سازی در زیرساختهای موجود و فضاهای رهاشده در محله وجود دارد. این بدان معناست که از طریق بازیافت این فضای رها شده، میتوان سهم موثری از جمعیت متقاضی را در این محله اسکان داد. نتیجه این فرایند بهبود الگوی اسکان شهری و تقویت پایداری در نظام توسعه شهری خواهد شد.

Keywords:

ظرفیت سنجی , برنامه ریزی توسعه محله ای , توسعه پایدار شهری , تبریز