نقش قرینه ی«سیاق» در نقد روایات تفسیری الدرالمنثور از منظر علامه طباطبایی

علامه طباطبایی در سراسر تفسیر المیزان توجه خاصی به قرینه ی سیاق نموده است. یکی از موارد پرکاربرد ایشان در استناد به این قرینه؛ نقد دیدگاه مفسران از جمله اجتهادات سیوطی در بهره گیری از روایات تفسیر الدرالمنثور می باشد که با در نظرگرفتن مولفه های مختلف که غالبا منشعب از قرائن و قواعد قرآنی به ویژه قرینه ی سیاق می باشد، بهره گیری سیوطی از روایات تفسیری را به دلایلی از جمله: از بین بردن ارتباط موجود بین آیات، از بین بردن وحدت سیاق آیات، تجزیه ی موضوع آیه به زمان ها وحوادث مختلف، مطابقت نداشتن روایت با زمان نزول آیه، تفاوت لحن آیه و روایت، تعیین نادرست مرجع ضمایر، تعیین ناصواب مصادیق، معانی و مفاهیم آیات، تعیین و تطبیق ناصواب شان نزول آیات، عدم ارتباط روایت با تفسیر آیه، بیگانگی روایت با سیاق آیه، تعیین نادرست مکی و مدنی بودن آیات، تعیین ناصواب ناسخ و منسوخ مورد بررسی و تحلیل انتقادی قرار داده است که نویسنده با ابزار کتابخانه ای و با روش توصیف و تحلیل مباحث این نوشتار را کشف، استخراج و به شیوه ی کنونی بیان نموده است.

Keywords:

الدرالمنثور سیوطی , تفسیر المیزان , علامه طباطبایی , قرینه ی سیاق , نقد روایات تفسیری