بازتاب شعر جاهلی در شعر خواجوی کرمانی

اقتباس از شعر جاهلی، محدود به پارسی سرایان قرن­های چهارم و پنجم نمی شود، بلکه شاعران قرن­های ششم و هفتم و بعد از آن نیز، با تغییر رویکرد، به بهره­گیری از آن پرداخته­اند. خواجوی کرمانی، شاعر مشهور قرن هشتم، با دو رویکرد متفاوت به تاثیرپذیری از شعر جاهلی پرداخته­است؛ اول اینکه وی در زمینه ی ایستادن وگریستن براطلال و دمن، خطاب به ساربان، وصف سفر، و به ویژه، بیان فراق و غم هجران در کوچ یاران، با رویکردی مادی و زمینی به اقتباس از شعر جاهلی پرداخته است. هر چند که نوآوری و آفرینش­های تصویری تخیلی او در ایجاد فضای شعر جاهلی در این زمینه غیر قابل انکار است . دوم اینکه وی در زمینه ی تشبیب­ و تغزل شعری با ذکر نام عروسان مشهور جاهلی، ودر باده سرایی و خطاب به ساقی، با رویکردی عرفانی به تاثیرپذیری و نوآوری در این زمینه پرداخته است، او در این رویکرد، معانی مادی و زمینی این شعرها را به سوی نمادهای عرفانی و معنوی سوق داده، و تحولی بنیادی در این زمینه ایجاد کرده است.

Keywords:

شعر جاهلی , خواجوی کرمانی , نمادپردازی عرفانی , ادبیات تطبیقی