بررسی معیارهای احراز رابطه کارگری و کارفرمایی در حقوق کار ایران

قانون کار یکی از مهمترین قوانین کشور محسوب می شود زیرا جامعه هدف آن شامل تعداد بسیار زیادی از افراد میباشدکه شامل کارگران و کارفرمایان است و تنظیم روابط میان این دو قشر از مهمترین و تاثیرگذارترین اقدامات دولت ها در عرصه اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی می باشد ؛ همواره شناسایی دایره شمول موازین قانون کار ، از اهمیت به سزایی در تنظیم روابط حقوقی اشخاص شاغل و تعیین صلاحیت مراجع قانونی برخوردار است که در این راستا قرارداد کار ، مشخص کننده مفاهیم کارگر ، کارفرما و وجود رابطه کاری است و در واقع مبین محدوده شمول قانون کار و لزوم تبعیت کارگر و کارفرما از قانون کار می باشد اما گاهی ممکن است شکل و شیوه تنظیم قرارداد به گونه ای باشد که در ظاهر عنوان دیگری غیر از قرارداد کار داشته باشد و یا بین طرفین قراردادی تنظیم نشده باشد که در این صورت میبایست رابطه کارگری و کارفرمایی احراز گردد و با توجه به ابهامی که در ماده ۲ قانون کار و در تعریف کارگر وجود دارد ، احراز این رابطه امری ضروری می باشد ؛ در این مقاله به بررسی معیارهای احراز رابطه کارگری و کارفرمایی در حقوق ایران پرداخته شده است .

Keywords:

کارگر , کارفرما , تبعیت دستوری , تبعیت اقتصادی , احراز روابط کار