تاثیر سطوح مختلف نوکلئوتید جیره به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد و میزان غذاگیری تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)

در تحقیق حاضر، تاثیر سطوح متفاوت نوکلئوتید جیره (واناژن) به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد و میزان غذاگیری ماهی قره برون (Acipenser persicus) مورد بررسی قرار گرفت. ماهیان با میانگین وزنی ۲/۱۲ ± ۴۲/۳۷ گرم و میانگین طول۰/۶۱ ± ۲۳/۶۷ سانتی متر به ۴ تیمار با سطوح متفاوت نوکلئوتید جیره (۰، ۰/۲۵، ۰/۳۵ و ۰/۵ درصد) با سه تکرار با تراکم ۱۲ ماهی در هر تانک تقسیم شدند. پس از ۱۰ هفته غذادهی بازماندگی، شاخص های رشد و غذاگیری از قبیل ضریب افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، شاخص وضعیت، ضریب تبدیل غذایی و ضریب کارایی غذا بررسی و از نظر معنی داری با روش one- way anova در نرم افزار spss ۱۸ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بهترین نتایج از نظر مقایسه وزن و طول نهایی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و ضریب کارایی غذا متعلق به تیمار ۲ (۰/۳۵ درصد نوکلئوتید) بود. هم چنین تیمار ۲ در بین تیمارهای تغذیه شده با نوکلئوتید مقادیر ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و ضریب کارایی غذا در مقایسه با تیمارهای ۱ و ۳ نیز بالاترین مقادیر را با تفاوت معنی داری را به خود اختصاص داد. این تحقیق نشان داد افزودن نوکلئوتید سبب افزایش غذای مصرفی، کاهش هدر رفت غذا و در نتیجه سبب افزایش نرخ رشد در ماهیان قره برون گردید.

تاثیر سطوح مختلف نوکلئوتید جیره به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد و میزان غذاگیری تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) Keywords:

نوکلئوتید , جاذب غذایی , شاخص رشد , بازماندگی , قره برون