بررسی نقش سامانه های استحصال باران بر ترسیب کربن خاک و کاهش گازهای گلخانه ای

بخش وسیعی از اراضی کشاورزی ایران درمناطق خشک و نیمه خشک واقع شده است. در اغلب مناطق خشک، کشاورزیکم و بیش با مشکل تنش رطوبت مواجه می باشد. متاسفانه کمبود آب تنها منحصر به این نواحی نمی شود، بلکه حتیدر شرایط آب و هوای مرطوب توزیع نامنظم بارندگی منجر به محدود شدن آب قابل دسترس و در نتیجه کاهش رشدگیاه می شود. از طرفی خشکی اراضی و کاهش پوشش گیاهی منابع ترسیب کربن را به دنبال دارد. ترسیب کربن درزیتوده گیاهی و خاک هایی که تحت این زی توده هستند، ساده ترین و به لحاظ اقتصادی ، عملی ترین راه جهت جذب گازدی اکسید کربن اتمسفری هستند. غلظت گازهای گلخانه ای متعدد در طول زمان افزایش یافته است. افزایش غلظت دیاکسیدکربن در جو زمین عامل اصلی تغییرات اقلیمی است که تغییر در اکوسیستم ها از خسارت ناشی از آنهستند. این در حالی است که اکوسیستم ها با پوشش های گیاهی مختلف تاثیر چشمگیری بر ترسیب کربنخاک دارند . افزایش رطوبت خاک و تامین آب مورد نیاز گیاه از طریق سیستم های استحصال آب باران یکی از روشمدیریت و بهره برداری از آب برای مقابله با کم آبی می باشد که با توجه به نیاز روزافزون و مبرم کشور به آب ، امریاجتناب ناپذیر است. در سالهای اخیر جمعآوری آب باران از سطح دامنه ها و متمرکز نمودن آن در یک نقطه خاص توسطمحققین مختلفی بررسی شده است. روش جمعآوری باران از سطح دامنه هایی از روشهای اقتصادی تامین آب در مناطقخشک و نیمه خشک محسوب میگردد. در این مقاله به بررسی نقش سیستم های استحصال آب باران در کاهش گازهایگلخانه ای در نتیجه ترسیب کربن پرداخته شده است.

Keywords:

استحصال باران , ترسیب کربن , گازهای گلخانه ای