بیومارکرهای مورد استفاده در تشخیص مواجهه با نیکل و روشهای کاهش اثرات مضر آن

به دلیل استفاده گسترده نیکل فلزی و ترکیباتش در صنایع مختلف، انسان می تواند در معرض نیکل از طریق غذا، استنشاق و بلعیدنقرار گیرد. هرچند افراد شاغل در صنایع وابسته به ترکیبات نیکل نیز در معرض میزان بالایی از آن می باشند. می توان از بیومارکرهایمختلفی از قبیل ادرار، مدفوع، مو، سرم (خون)، غشای مخاطی بینی برای تعیین در معرض بودن با ترکیبات نیکل استفاده کرد. بر اساستحقیقات انجام شده، سرم و ادرار جزء مفیدترین بیوماکرها بوده است.برای کاهش اثرات مضر نیکل برخی پیشنهادات ارائه شده است. برای نمونه اگر فردی بواسطه تماس با جواهرآلات در معرض نیکل است،برای کاهش خطر آنها و فلزات مشابه دارای نیکل از آن ها استفاده نکند. از راهکارهای کاهش اثرات نیکل وارد شده از طریق غذا و آب،می توان به EDTA افزوده شده به رژیم انسان اشاره کرد. به علاوه حضور غذا در معده می تواند جذب معده-روده ای نیکل را کاهشدهد. آب یا شیر نیز سبب کاهش سوزش ترکیبات نیکل در معده می شود. درمان چلاتوری نیز روش مفید دیگری می باشد. عواملچلاتور چربی دوست از قبیل TETA و Cyclam موثرتر از عوامل چلاتوری آب دوست از قبیل EDTA ، CDTA ، DTPA و HEDTAمی باشند. استفاده از دی اتیل دیتیو کربومات (DDC) بعنوان عامل چلاتور مقدم پیشنهاد داده شده است. اگر DDC موجود نباشد،Disulfiram می تواند موثر باشد. استفاده طولانی مدت از عوامل چلاتوری برای کاهش نیکل بدن در افراد حساس به نیکل توصیه نمیشود زیرا می تواند منجر به کاهش دیگر فلزات ضروری شوند. البته قابل ذکر است که اطلاعاتی بیان شده در این قسمت، هرچند طیآزمایشات بدست آمده است اما نباید به عنوان پروتکلی قطعی برای درمان تماس با نیکل استفاده شود و این موارد نیازمند تحقیقاتبیشتر و جامع تر می باشد.

Keywords:

نیکل , بیومارکر , شاخص زیستی , سلامتی , فلز