یادگیری سازمانی و سازمان های یادگیرنده

در عصری که دانش حرف اول را می زند و با تغییرات سریع محیطی روبرو هستیم بسیاری از کشورها و مجامع علمی دانش را عامل توسعه می دانند و بر آن تاکید دارند. سازمان ها نیز برای حفظ قدرت رقابتی و تطبیق دادن خود با این شرایط ناگزیر به انتخاب و کاربرد سبکهای جدید مدیریتی شده اند. سبک هایی انعطاف پذیر باکمترین سلسله مراتب و بیشترین آزادی عمل و اختیارات که به واسطه ی آن دائما با کارکنان در ارتباط هستند. در واقع در سازمان های امروزی نقش بی بدیل نیروی انسانی برکسیی پوشیده نیست و این کارکنان هستند که نقش اصلی را در توفیق، برتری و اثربخشی سازمان ها ایفا می کنند. به عبارتی تنها دانستن این موضوع که وظایف شغلی هر کارمند چیست کافی نیست بلکه کارکنان باید بدانند که کل سازمان چگونه کار می کند و چه هدفی را دنبال می کند و در این صورت است که بار سنگین دانایی و تصمیم گیری در سازمان های موسوم به " سازمان یادگیرنده " در میان کلیه اعضای آن توزیع می شود. سازمان یادگیرنده نوعی نگرش جدید درباره سازمان ها است که در آن افراد دارای آرمان مشترکی هستند و با تمام وجود به آن اعتقاد دارند که همین امر سبب همکاری و هماهنگی شده و در نهایت منجر به تحقق اهداف سازمان و اثربخشی می شود. به عبارتی امروزه مدیران ورهبران سازمانها در یافته اند که به یادگیری به عنوان پدیده ای ارزشمند بنگرند و برای موفقیت در ایجاد آینده ای بهتر، سازمانی را پرورش دهند که به خوبی و به طور اثر بخش و پایدار در پی یادگیری باشد تا با وجود تغییرات شریع و اجتناب ناپذیر قادر به حفظ بقای خود باشد. به طور کلی می توان گفت یک سازمان یادگیرنده حاصل یادگیری سازمانی است. از این رو در این مقاله به بررسی توصیفی مفهوم یادگیری سازمانی، فرایند و عوامل موثر بر آن و همچنین سازمان های یادگیرنده و اصول یادگیری و استراتژی های طرح ریزی در این سازمان ها پرداخته شده است.

Keywords:

یادگیری سازمانی , سازمان یادگیرنده.