تنیدگی شغلی و بهزیستی عاطفی: اثر واسطه ‎ای هسته ارزشیابی‎ های خود

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر واسطه‎ای هسته ارزشیابی‎های خود در ارتباط بین عوامل تنیدگی‎زای شغلی (تعارض‎ بین‎فردی، محدودیت‎های سازمانی، بار کمی کار) با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی بود. برمبنای یک طرح همبستگی، ۲۲۸ نفر (۴۵ مرد، ۱۸۳زن) از کارشناسان دانشگاه آزاد اسلامی اندازه‎های عوامل تنیدگی‎زای حرفه‎ای (MJS؛ اسپکتور و جکس، ۱۹۹۸) شامل مقیاس تعارض بین‎فردی در محیط کار، مقیاس محدودیت‎های سازمانی، سیاهه بار کمی کار و سیاهه نشانه‎های جسمانی، و همچنین مقیاس بهزیستی عاطفی مرتبط با شغل (JAWS؛ ون‎کتویک و دیگران، ۲۰۰۰) و مقیاس‎های هسته ارزشیابی ‎های خود شامل مقیاس حرمت خود روزنبرگ (۱۹۶۵)، مقیاس خودکارآمدی تعمیم‎یافته (GSES؛ جاج و دیگران، ۱۹۹۸)، مقیاس نوروزگرایی سیاهه شخصیت آیزنک (آیزنک و آیزنک، ۱۹۶۸) و مقیاس درونی بودن، افراد قدرتمند و شانس (IPC؛ لوینسون، ۱۹۸۱) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل مسیر نشان دادند تعارض بین‎فردی و محدودیت‎های سازمانی بر فشار شغلی به طور مثبت و محدودیت‎های سازمانی بر بهزیستی عاطفی به طور منفی تاثیر می‎گذارند. افزون بر آن، هسته ارزشیابی‎های خود در رابطه بینعوامل تنیدگی‎زای شغلی با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی نقش واسطه‎ای معنادار دارد. بنابراین، می‎توان نتیجه گرفت ارزیابی عوامل تنیدگی‎زای شغلی و پیامدهای آن زیر نفوذ هسته ارزشیابی‎های خود قرار دارد.

Keywords:

تنیدگی شغلی , فشار شغلی , بهزیستی عاطفی , هسته ارزشیابی‎های خود