گروه درمانگری شناختی-هستی نگر و شناخت درمانگری آموزش محور در بیماران مبتلا به سرطان سینه

این پژوهش با هدف مقایسه دو روش مداخله شناخت درمانگری آموزش محور (فری، ۱۹۹۹) و گروه درمانگری شناختی هستی نگر (کی سان و دیگران، ۱۹۹۷) در بهبود مشکلات روانی زنان افسرده مبتلا به سرطان سینه اجرا شد. چهل زن (۲۰ تا ۶۵ ساله) افسرده مبتلا به سرطان سینه به دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه تقسیم شدند. گروه نمونه سابقه بیماری روان پزشکی قبل از ابتلا به سرطان نداشتند و در زمان اجرای پژوهش میانگین نمره افسردگی آنها براساس آزمون افسردگی تجدیدنظر شده بک (بک، استیر و براون، ۱۹۹۶) از متوسط بالاتر بود. هر سه گروه به پرسشنامه های افسردگی تجدیدنظر شده بک (۱۹۹۶)، امید (میلر و پاورز، ۱۹۸۸)، حرمت خود (پوپ و مک هیل، ۱۹۸۸) و کیفیت زندگی (آرنسون و دیگران، ۱۹۹۳) قبل و بعد از اجرای درمانگری که در قالب ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت هفتگی اجرا شد، پاسخ دادند. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان دادند که میانگین افسردگی در گروه درمانگری شناختی هستی نگر کمتر و میانگین امیدواری آنها به گونه معناداری بیشتر از میانگین گروه شناخت درمانگری آموزش محور بود. بین میانگینهای حرمت خود و کیفیت زندگی در دو گروه درمانگری تفاوت معنادار به دست نیامد. میانگین هر چهار متغیر در دو گروه آزمایشی تفاوت معنادار با گروه گواه داشت. نتایج براساس نظریه های زیربنایی دو روش درمانگری و طرح مداخله مورد بحث قرار گرفت.

Keywords:

گروه درمانگری شناختی هستی نگر , شناخت درمانگری آموزش محور , سرطان سینه , افسردگی , امید , حرمت خود