رابطه بین تیپهای شخصیت با سبک های حل مسئله در کارکنان دانشگاه

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه تیپهای شخصیت با سبکهای حل مسئله در کارکنان دانشگاه تهران بود. روش پژوهش از نوع همبستگی و علی – مقایسه ای بود.۱۹۱ نفر از کارکنان جهاد دانشگاهی تهران به فرم M تیپنمای مایرز بریگز(بریگز و بریگز۱۹۹۰)، پرسشنامه سبکهای حل مسئله کسیدی و لانگ(۱۹۹۶) و یک پرسشنامه جمعیت شناختی محقق ساخته پاسخ دادند.برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t برای گروههای مستقل تحلیل واریانس یک راهه به همراه آزمون تعقیبی شفه استفاده شد. یافته ها نشان داد تیپ کلی نمونه حاضر برونگرای حسی با قضاوت تفکری است. رابطه بین ترجیحات درونگرایی، احساسی و ادراکی با سبکهای حل مسئله سازنده منفی و با سبکهای حل مسئله غیرسازنده مثبت بود. مردان نسبت به زنان کمتر از سبک حل مسئله غیرسازنده استفاده میکردند. افراد۴۴-۳۳ ساله نسبت به افراد ۳۳-۲۱ ساله کمتر از سبک حل مسئله غیر سازنده استفاده میکردند.افراد متاهل نسبت به افراد مجرد بیشتر از سبک حل مسئله سازنده استفاده میکردند.همچنین با افزایش سطح تحصیلات استفاده از سبک حل مسئله غیرسازنده کاهش می یافت. نتیجه گیری: به طور کلی افراد هرچه برونگراتر،تفکری تر و قضاوتی ترباشند اتمال بیشتری داردکه از سبک حل مسئله سازنده استفاده کنند.

Keywords:

تیپ شخصیت , سبک های حل مسئله , کارکنان دانشگاه