بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای بیماران سکته مغزی

مقدمه: سکته مغزی یک نقص نورولوژیک ناگهانی و موضعی ناشی از ضایعات ایسکمیک در مغز است و عملکرد قسمتی از بدن و درک فیزیکی از وضعیت بدن را تغییر می دهد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای بیماران سکته مغزی بوده است. مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد-شاهدی ۲۶ نفر از بیماران  مرد مبتلا به سکته مغزی را در دو گروه(کنترل، ۱۳ بیمار با میانگین سنی ۲۲/۴±۳۰/۵۷ سال، قد ۱۲/۲±۳۶/۱۶۸ سانتی متر، وزن ۷۴/۶±۶۸/۷۴ کیلوگرم) و (تجربی، ۱۳ بیمار با میانگین سنی ۰۴/۵±۳۰/۵۵ سال، قد ۴۱/۳±۵۳/۱۷۱سانتی متر، وزن ۵۱/۷±۵۶/۷۶ کیلوگرم)، گروه تجربی ۸ هفته و هفته ای سه بار تمرین ثبات مرکزی را انجام دادند. در پیش آزمون و پس آزمون تست شارپند رومبرگ برای اندازه گیری تعادل ایستا و تست برخاستن و راه رفتن برای اندازه گیری تعادل پویای دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون t مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها(P&le۰.۰۵) استفاده شد. یافته های پژوهش: نتایج نشان داد تفاوت های معنی داری در میانگین تعادل ایستا(چشم باز(P=۰.۰۱۱) و چشم بسته(P=۰.۰۰۳)) و هم چنین تعادل پویا(P=۰.۰۰۱) در بین دو گروه وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: برنامه تمرینی ثبات مرکزی تعادل ایستا و پویای بیماران سکته مغزی را بهبود می بخشد و می تواند برای بهبود تعادل در توانبخشی بیماران سکته مغزی استفاده شود.

Keywords:

Stroke , Core stability , Static balance , Dynamic balance , سکته مغزی , ثبات مرکزی , تعادل ایستا , تعادل پویا