رابطه منزلتهای هویت تحصیلی با سازگاری تحصیلی در دانشجویان

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 283

This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICCUMA01_013

تاریخ نمایه سازی: 10 آذر 1400

Abstract:

ورود به دانشگاه یک مرحله انتقالی چالش برانگیز در تحول بزرگسالان جوان به حساب می آید. سازگاری با دانشگاه یکی از مولفه های مهم در پیشبینی عملکرد فرد در این مقطع در نظر گرفته شده است. دانشجویان در بدو ورود به دانشگاه از نظر هویت تحصیلی گاهی با بحران یا سردرگمی روبرو هستند. مسئله پژوهش حاضر بررسی نقش منزلت های هویت تحصیلی در سازگاری تحصیلی دانشجویان بود. هدف اصلی پژوهش حاضر، شناخت میزان سازگاری تحصیلی بر اساس منزلت های هویت تحصیلی دانشجویان بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان سال اول و دوم رشته های مختلف تحصیلی در دوره کارشناسی دانشگاه تهران بود. بدین منظور ۱۸۹ دانشجو ۱۳۵) زن و ۵۴ مرد) از رشته های مختلف تحصیلی با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. از پرسشنامه منزلت های هویت تحصیلی و سیاهه سازگاری تحصیلی دانشجویان استفاده شد. به منظور تحلیل نتایج از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده گردید. یافته ها نشان داد بین مولفه های سازگاری تحصیلی و منزلتهای هویت تحصیلی رابطه معنادار وجود دارد. در هر سه منزلت هویت تحصیلی بحران زده، سردرگم و دنباله رو قویترین همبستگیها با خرده مقیاس بهداشت روانی از خرده مقیاس های سازگاری به دست آمد (-۰/۴۸ r -۰/۲۱) و در مرتبه بعدی خرده مقیاس بالندگی اهداف و آرزوها قرار داشت .(-۰/۴۱ r -۰/۲۰) در منزلت هویت موفق نیز قویترین همبستگی با خرده مقیاس بالندگی اهداف و آرزوها مشاهده شد .(r=۰/۳۹) علاوه براین، نتایج نشان داد سبک های هویت بحرانزده، موفق، سردرگم و دنباله رو قادرند ۴۸ درصد از واریانس نمرات سازگاری دانشجویان را پیش بینی کنند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت منزلت هویت تحصیلی در سلامت روانشناختی و موفقیت تحصیلی دانشجویان است. لذا، توجه به منزلتهای هویت تحصیلی توسط مراکز مشاوره میتواند زمینه را برای عملکرد موفقیت آمیز دانشجویان فراهم کند و روانشناسان و مشاوران را در تدوین برنامه های موثر به منظور هدایت دانشجویان یاری نماید.

Authors

اکرم قربعلی

گروه روانشناسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

عباس رحیمی نژاد

گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران