جایگاه مشاوره بمثابه حق بر سلامت معنوی در حقوق ایران و اسناد بین المللی

بهداشت و سلامت یکی از ارکان اساسی در نظام حقوق بشر است و برخورداری از سلامت فیزیکی، روانی، اجتماعی و معنوی که باید برای همه در دسترس باشد حق تمام افراد بشر است .برخورداری از خدمات بهداشتی درمانی با هدف ارتقاء، حفظ و تامین سلامت افراد یکی از ارکان مهم پیشرفت هر جامع های را تشکیل میدهد .سلامت فردی، به عنوان یکی از مهمترین مولفه های کرامت هر انسانی محسوب میشود .از این روی حق بر سلامتی به عنوان یکی از حقوق بنیادین بشری در نظام بین المللی حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است .حوزه های مربوط به سلامتی متنوع بوده و دارای ابعاد گوناگونی است و این امر نیز عاملی برای دشواری تعریف حق مزبور شده است .در اسناد حقوقبشری عمدتا از سلامت جسمی و روانی وبعضا از سلامت معنوی و اجتماعی حمایت شده است .ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات مختلف در زمینه سلامت وهمچنین پیوستن به کنوانسیون های مختلف بین المللی این حق را به رسمیت شناخته و مورد حمایت قرار داده است که به نظر می رسد جایگاه این حق در نظام حقوقی ایران با بررسی این قوانین و مقررات تبیین می گردد؛ در این مقاله ضمن بررسی قوانین و مقرراتی که این حق را به رسمیت شناخته اند به بیان مفهوم و جایگاه حق بر سلامت در نظام حقوقی ایران پرداخته ایم؛ یافته های ما نشان می دهد که وجود برخی قوانین و مقررات در این زمینه موجب افزایش برخورداری افراد از این حق شده اما حمایت کیفری از آن مورد غفلت قرار گرفته است.

Keywords:

مشاوره , حق بر سلامت , سلامت معنوی , حق ذاتی بشر , نظام حقوقی ایران , اسناد بین المللی