مکانیزم های تحمل تنش شوری در گیاهان از دیدگاه فیزیولوژیکی و مولکولی
Publish place: Iranian Journal of Plant & Biotechnology، Vol: 13، Issue: 3
Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 472
This Paper With 17 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JPBI-13-3_006
تاریخ نمایه سازی: 13 آذر 1400
Abstract:
تنشهای محیطی مهمترین عامل کاهشدهنده عملکرد گیاهان و محصولات کشاورزی در سطح ایران و جهان هستند. چنانچه تنشهای محیطی حادث نمی شدند، عملکردهای واقعی باید برابر با عملکردهای پتانسیل گیاهان میبود؛ در حالیکه در بسیاری از گیاهان زراعی و باغی متوسط عملکرد واقعی گیاهان ۲۰-۳۰ درصد عملکرد پتانسیل آنان است. در نقاط خاصی از کره زمین به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی، عوامل تنشزا در تولید محصولات کشاورزی تاثیر منفی بیشتری دارند و کشاورزی در آن مناطق با تحمل هزینه بیشتر و بازده کمتر صورت میگیرد. ایران یکی از این کشورهاست که در اکثر نقاط آن تنشهای غیرزنده مهمی نظیر خشکی، شوری، باد، دما و تنشهای زنده، موجب کاهش عملکرد و از بین رفتن حاصلخیزی خاک و در مواردی عدم امکان تداوم کشاورزی گردیده است. برای توسعه واریته های متحمل به شوری در مناطق شور یک رویکرد یکپارچه از ترکیب ابزارهای مولکولی با روش های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ضروری است؛ بنابراین مطالعه جنبه های مختلف تنش و بررسی جامع از پیشرفت های تحقیقاتی بزرگ در مکانیسم های بیوشیمیایی، فیزیولوژیکی و مولکولی که سازگاری گیاه و تحمل به تنش شوری را تنظیم می کنند، می تواند کمک شایان توجهی به درک مکانیسم مقاومت و توسعه ارقام مقاوم به تنش نماید. بیوتکنولوژی، به عنوان روشی قدرتمند و موثر می تواند در کنترل تنش های مختلف، مفید باشد. تحقیقات بیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک با هدف افزایش بازده از یک سو و جلوگیری از خسارات و ضایعات از سوی دیگر، این امکان را می دهد تا با حداقل ضایعات زیست محیطی و صرف حداقل سرمایه، مشکلات این بخش را حل و موجبات افزایش تولید محصولات زراعی را در سطح کلان و با هدف توسعه پایدار فراهم کند. در این تحقیق سعی شده است تعریفی از تنش های محیطی و تاثیر تنش شوری بر روی گیاه و مکانیسم های مقابله گیاهان با این تنش مورد بحث قرار گیرد.
Keywords:
Authors
امین باقی زاده
دانشیار، گروه بیوتکنولوژی، پژوهشگاه علوم و تکنولوژی پیشرفته و علوم محیطی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان،
سعید میرزایی
استادیار، گروه بیوتکنولوژی، پژوهشگاه علوم و تکنولوژی پیشرفته و علوم محیطی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان
آمنه استخری
کارشناسی ارشد، گروه بیوتکنولوژی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان، ایران،