تاثیر آموزش احیای قلبی- ریوی بر عملکرد پرسنل پرستاری بخش های منتخب بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در ۱۳۸۹

زمینه و هدف: با توجه به نقش حیاتی پرستاران در احیای قلبی-عروقی بیماران دچار ایست قلبی تنفسی، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش احیای قلبی- ریوی بر عملکرد پرسنل پرستاری بخشهای منتخب بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در سال ۱۳۸۹ انجام گردید. روش بررسی: این پژوهش مطالعه ای نیمه تجربی است که در آن کلیه پرستاران شاغل در بخشهای ICU،CCU ، اورژانس، فوریت ها، لیبر و ریکاوری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد به روش سرشماری انتخاب و قبل و پس از برگزاری کارگاه های آموزشی، عملکرد آنان توسط چک لیست استاندارد شده ارزیابی و مقایسه گردید داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سابقه اشتغال در اورژانس ۲/۲ سال و در سایر بخش ها ۵/۴ سال بود. در بخش سئوالات پژوهش نیز عملکرد واحدهای مورد پژوهش در ارزیابی سطح هوشیاری ۶/۱۱±۸/۸۱ درصد و در تماس با تیم احیاء۴/۱۱±۵۳/۸۱ درصد بود که پس از آموزش عملی به ۱۰۰ درصد ارتقاء یافت و در مواردی چون استفاده از ماسک اکسیژن از ۸/۷± ۹/۴۲ درصد به۳/۸ ±۲۵/۵۶ درصد رسید و درخصوص کلیه سوالات در کلیه مراکز درمانی مورد بررسی، بین نمرات اخذ شده قبل و بعد از آموزش اختلاف معنی داری آماری وجود داشت (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: مداخله آموزشی باعث ارتقاء سطح دانش و مهارت پرستاران در زمینهCPR می گردد که لزوم رعایت توالی شیوه های نوین آموزش تئوری و عملی و اختصاص زمان بیشتر برای تمرین عملی و مواجهه با محیط واقعی و آموزش به صورت تعلیم کار گروهی و مشارکت فعال پرسنل پرستاری از احیای قلبی-ریوی امری لازم و اجتناب ناپذیر می باشد.

Keywords:

Education , Cardio Pulmonary Resuscitation , Nursing performance , آموزش , احیای قلبی- ریوی , عملکرد پرستاری.