تدوین و ارائه شاخص های تاب آوری شهری در دو دهه ی اخیر

تاب آوری مفهوم جدیدی در طراحی شهری است که رویکرد اصلی آن طراحی با آسیب پذیری کمتر و انعطاف پذیری بیشتربرای شهر ها در برابر تنش ها و حوادث است به گونه ای که یک شهر تاب آور، شهری آماده است که در مواقع اضطراری بهسرعت به شرایط جدید پاسخ داده و با کمترین آسیب به کار خود ادامه می دهد. بنابراین برای داشتن یک شهر تاب آور نیاز بههمکاری تمامی بخش ها و سازمان ها و حتی ساکنین شهر است تا شهر بتواند در برابر حوادث پیش آمده در کمترین زمانبهترین عکس العمل را نشان دهد. مقاله حاضر توصیفی و تحلیلی بوده و در مقاله به این رسیده ایم که، تاب آوری شهریضرورتا به معنی بازگشت سیستم به حالت اولیه خود نیست بلکه به معنی تغییر وضعیت به حالتی جدید برای تطابق با تغییراتو ادامه حیات خود نیز می باشد به طور کلی برنامه ریزان و سیاست گذاران در تلاشند تا با فرآیندهای مختلف که بر شهر تاثیرمی گذارد همگام شوند؛درهرصورت، این مسائل معمولا مربوط به تغییرات فضایی ، فشردگی شهری، اقتصادی ، بحران اقتصادیو محیطی است که می تواند هزینه های اجتماعی زیادی را نیز در پی داشته باشد بنابراین نقش طراحان شهری و برنامه ریزانشهری، همراه با حکومت های محلی و مدیران شهری و شهرداری، در این زمینه حساس و مهم بوده و در شکل گیری شهرهایتاب آور بسیار مهم تلقی می شود . تاب آوری اجتماعی، یکی از ابعاد تاب آوری است که به توان بازگشت یک اجتماع بهوضعیت عادی حیات پس از بحران اشاره دارد. ارزیابی میزان آن، می تواند نشانگر میزان آمادگی اجتماعی یک شهر برای گذاراز شرایط بحرانی باشد.

Keywords:

تاب آوری شهری , بحران , مدیریت , انعطاف پذیری , دگرگونی و پایداری