میزان عود در اختلال دوقطبی نوع یک: پیگیری ۱۷ ماهه بیماران مبتلا به اولین دوره مانیا abstract
هدف: با توجه به دانش ناکافی موجود در زمینه سیر و
پیامد اختلال دوقطبی، و از طرفی عدم انجام ارزیابی طولی سیر این اختلال در ایران، این مطالعه مقدماتی بر روی بیماران مبتلا به اولین دوره
مانیا انجام شد.
روش: در یک بررسی طولی و آینده نگر، ۲۳ بیمار مبتلا به اولین دوره
مانیا با تشخیص
اختلال دوقطبی نوع یک (BID) که در مرکز آموزشی- درمانی روانپزشکی ایران بستری شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ابتدا از فهرست معیارهای تشخیصی (DSM-IV-TR(، مقیاس ۲۴ ماده ای اندازه گیری افسردگی هامیلتون (HDRS)، مقیاس اندازه گیری مانیای یانگ (YMRS) و مقیاس وسواسی- اجباری ییل- براون (YBOCS) استفاده شد. سه پرسشنامه اخیر هر دو تا چهار ماه و ارزیابی دوباره تشخیصی هر شش ماه انجام می شد. بیماران بین ۸ تا ۲۴ ماه (۵/۳ ±۰/۱۷) پیگیری شدند. سابقه ابتلا به اختلالات روانی در بستگان درجه یک بیمار به کمک شرح حال و مصاحبه تعیین گردید.
یافته ها: تنها تشخیص یکی از بیماران (%۴/۳) به اسکیزوفرنیا تغییر کرد. سایر بیماران شامل ۱۱ زن و ۱۱ مرد با میانگین سنی ۱۰/۴ ± ۲۸/۴ سال بودند. بیشتر بیماران مجرد و با تحصیلات کمتر از دبیرستان بودند. ۳۱/۸% سابقه اختلال افسردگی داشتند. سوءمصرف مواد (به جز نیکوتین) تنها در دو بیمار وجود داشت. ۹/۱% دچار
همبودی اختلالات اضطرابی بودند. ۲۲/۷% دارای وابسته فامیلی مبتلا به BID و ۱۳/۶% دارای وابسته مبتلا به اختلال
افسردگی ماژور بودند. ۴۹/۹ درصد بیماران دچار
عود اپی زود خلقی شدند. دوسوم موارد
عود در سال اول و یک سوم در سال دوم بروز کرد. ۱۳/۶ درصد بیماران در شش ماه اول (پس از بهبودی دوره اول مانیا) و ۳۱/۸ درصد در سال اول دچار
عود شدند. هیچ موردی از اپی زود خلقی مختلط و یا تندچرخی بروز نکرد. آزمون خی دو تفاوت آماری معنی داری در سابقه اپی زود خلقی پیش از اولین دوره مانیا، بین بیماران دچار
عود مانیا (۷۱/۴%) و بیماران بدون این
عود (۲۰/۰%) نشان داد.
نتیجه گیری: میزان
عود در اوایل سیر قابل توجه است و با توجه به بالاتر بودن
عود در بیماران دارای سابقه ابتلا به اپی زودهای افسردگی، مداخله پیشگیرانه جدی، به ویژه در این گروه از بیماران توصیه می شود.