همکاری راهبردی نیروی دریایی هند و امریکا: فرصت ها و چالش ها (با نگاهی بر نقش بازدارنده جمهوری اسلامی ایران)

در سال ۱۹۹۱ پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی و پایان نظام دو قطبی، تغییرات زیادی در سطح بین المللی رخ داد. تابع این تغییرات، دو کشور امریکا و هند، رویکردهای متفاوتی را در قبال یکدیگر پذیرفتند که به بهبود تدریجی روابط دو کشور منجر شد. در این میان، روابط نیروی دریایی دو کشور نیز تابع این سیاست های جدید قرار گرفت. دهلی نو نگرش خود نسبت به حضور امریکا در منطقه اقیانوس هند را در مقایسه با دوران جنگ سرد تغییر داد. امریکا نیز قدرت ناوگان دریایی هند را به عنوان بزرگ ترین قدرت دریایی منطقه اقیانوس هند و ورای آن مورد شناسایی قرار داد. این مقاله درصدد پاسخ به این سوال است که اهداف و منافع مشترک همکاری راهبردی نیروهای دریایی هند و امریکا و همچنین چالش های فراروی این همکاری ها چه مسائلی می باشند. این پژوهش به این نتیجه می رسد که دو کشور پس از دوره جنگ سرد، دیدگاه های مشترکی در مورد حفظ محیط امنیتی با ثبات در منطقه اقیانوس هند، به ویژه از نظر پاسخ و واکنش به چالش های بی شمار در این حوزه داشته اند که زمینه های همکاری های بیشتر نیروی دریایی دو طرف را فراهم می آورد. به رغم وجود زمینه همکاری های بیشتر، موانع و چالش هایی از جمله جمهوری اسلامی ایران، چین، صادرات کنترل شده امریکا به هند و عامل سیاسی– نظامی نیز قابل بررسی است

Keywords:

هند , امریکا , روابط خارجی , نیروی دریایی , جمهوری اسلامی ایران , چین , بازدارندگی