جامعه ایرانی و شکاف میان نسلها

بی تردید، جامعه ایرانی در دوران کنونی حیات تاریخی خود بیش از هر عصر و دوران دیگری، مستعد شگفتن «شکافها و ناسازه ها» و روییدن «نهالهای هویتی و اندیشگی» گوناگون است. در سالیان اخیر، انسان ایرانی یک بار دیگر به تجربه پروسه و پروژه گذار دیگر فراخوانده شده است. چهره زیرین این تغییر و تبدل، از یکسو، درگذار از یک جامعه پوپولیستی به یک جامعه پلورالیستی؛ از یک جامعه سنتی (مبتنی بر قدرت حاکمی) به یک جامعه مدرن (مبتنی بر قدرت انتظامی)؛ از یک گفتمان انقلابی به یک گفتمان اصلاحی؛ از تهدید سخت افزاری به تهدید نرم افزاری؛ از مبارزه کلاسیک به مبارزه جدید؛ از ثبات به تغییر؛ از تمرکز قدرت به توزیع قدرت؛ از انجمن ها و احزاب حقیقی به انجمن ها و احزاب مجازی؛ از جهان اطلاعاتی به جهان وانموده؛ از ایدئولوژی گرایی به گفتمان گرایی؛ از درون گرایی به برون گرایی؛ از خودی گرایی به دگرگرایی؛ از آرمان گرایی به اتوپیاگرایی به زندگی روزه مره گرایی؛ از خط قرمز به خط نارنجی؛ از سیاست به فرهنگ؛ از مواضع شفاف به مواضع کدر؛ از نخبه سالاری به مردم سالاری؛ از ماکروفیزیک قدرت به میکروفیزیک قدرت؛ از ماکروپلتیک به میکروپلتیک؛ و از جانب دیگر صیرورت از چالش رقابت سیاسی به تنفر سیاسی؛ از دگر خارجی به دگر داخلی؛ از توقف فعال به عبور فعال؛ از گفت و شنود به گفت بی شنود؛ از فرهنگ سازی به سیاست بازی؛ از پیشتاز تغییرات به پستاز تغییرات؛ از ارزش گرایی به قدرت گرایی؛ از جذب و محافظه کارسازی به دفع رادیکال سازی؛ از اعتمادسازی به تخریب اعتماد؛ از تولید کالاهای فرهنگی به تخریب کارخانه فرهنگی؛ از نرم افزار به سخت افزار؛ از گفتمان به خشونت؛ تجلی یافته است