تبیین روش شناسی موعظه در احتجاجات توحیدی حضرت ابراهیم (ع) با تا کید بر قرآن کریم

حضرت ابراهیم (ع) به عنوان دومین پیامبر اولواالعزم درمیان مردم بت پرست و اجرام پرستبابل به انجام رسالت توحیدی خود پرداختند. ایشان در احتجاجات خود از برهان، جدل و موعظهبهره گرفته اند. بی شتر مردم، توان فهم برهان و جدل در احتجاجات را ندارند و تنها از احساساتخود پیروی می کنند. بنابراین طریق موعظه حسنه که در آیه ۱۲۵ سوره مبارکه نحل بدان اشارهشده، می توان از طریق درگیر کردن احساسات، اقناع روحی در آن ها ایجاد کرد. هدف این مقالهاستخراج روش های موعظه حسنه در احتجاجات ابراهیم (ع) برای بیداری دل های مردم است.پرسش پژوهش این است که:حضرت ابراهیم (ع) در احتجاجات توحیدی از چه روش هایی برای موعظه استفاده کرده است؟این پژوهش با روش تحلیل محتوا و با مراجعه به منابع تفسیری و سایر منابع مرتبط انجامگرفته است. براساس یافته ها، مهم ترین روش های موعظه در سیره احتجاجی حضرت ابراهیم (ع)عبارتند از: طرح پرسش، انذار، برائت و بیدارکردن وجدان ها.

Keywords:

ابراهیم (ع) , احتجاج , موعظه , انذار , قرآن