لزوم یا عدم لزوم تعیین مدت در قراردادها و آثار حقوقی حاکم بر آن

قرارداد یا عقد یا پیمان یا کنترات یک توافق الزام آور میان اشخاص است که حقوق و تکالیف طرفین آنرا تعیین میکند. در تعبیر حقوقی به توافق دو یا چند اراده در جهت ایجاد یک اثر حقوقی گویند. بهعبارت سادهتر هرگاه جهت به وجود آمدن یک اثر حقوقی همچون خرید، بیع، اجاره و نظایر آن، نیاز بهتلاقی و تراضی ضروری حداقل دو اراده باشد، عقد محقق میگردد. با این تعریف ماهیاتی چون وصیتتملیکی و دیگر ماهیاتی که قبول قابل در آن قبول ضروری یا قبول عقدی نیست، از تعریف و شمول عقدخارج میشوند. قرارداد یا عقد طبق ماده ۱۸۳ قانون مدنی عبارت است از اینکه: یک یا چند نفر در مقابلیک یا چند نفر دیگر تعهد به امری نمایند و مورد قبول آنها قرار گیرد. بر اثر عقد میان دو طرف، یکرابطه جدید حقوقی برقرار میشود و طرفین با توجه به موضوع قرارداد نسبت به یکدیگر باید تعهداتی راانجام دهنددر زبان غیرتخصصی عقد و قرارداد به یک معنی است، اما در علم حقوق منظور از اصطلاحعقد، عقود معین (آن دسته از عقدهایی که در قانون مدنی شرایط و چگونگی آنها ذکر شده است مثلعقد بیع، عقد اجاره، عقد رهن، عقد وکالت، عقد مضاربه و غیره) استعمال میشود و حال آنکه کلمهقرارداد، بر تمامی عقود خواه معین باشد یا نباشد اطلاق میشود. توافق دو یا چند نفر جزء اصلی تعریفقرارداد است. برای مثال در خرید ملک یا آپارتمان دو نفر توافق میکنند که یکی (فروشنده) ملک خود رابه دیگری (خریدار) بدهد و دیگری در قبال آن پولی به فروشنده پرداخت کندقصد و رضایت درونی دوطرف بر انتقال مال یا انجام کاری برای وقوع یک قرارداد کفایت می کند. زمانی که دو طرف با اراده آزاد بر موضوعی توافق کنند، ملزم به رعایت آن میشوند و پس از آن در حق طرفین و افرادی که جانشین آنها میشوند (قایم مقام قانونی) نیز موثر است و نیاز به هیچ گونه تشریفاتیندارد، اما نکته مهم این است که قانونگذار به لحاظ مصالح اجتماعی شرایطی را به موارد فوق افزوده استکه در بعضی مواقع بدون توجه به آن شرایط و تشریفات، مراجع قانونی از پذیرش قرارداد خودداریخواهند نمود. اجرای تعهدات قراردادی از مباحث مهم حقوق قراردادها می باشد. هدف اصلی از انعقادقرارداد دستیابی طرفین آن موضوعی است که هریک از آنان بدین منظور وارد قرارداد شده اند.

Keywords:

توافق , قرارداد