نیروی احساس در آثار هنری معلولین عکاس با تاکید بر فلسفه ی بدن بدون اندام ژیل دلوز (مطالعه ی موردی آثار پیت اکرت و احمد زولکارنیان)

خلق آثار هنری توسط افراد به عوامل مختلفی فردی و اجتماعی بستگی دارد. در این میان با توجه به ارتباط نزدیک آفرینش هنری با توانایی جسمی و روحانی مسائلی در خصوص امکان و چگونگی خلق آثر هنری توسط افراد دارای معلولیت مطرح می­گردد. فلسفه­ی دلوز موید این موضوع است که خلق اثر هنری نیازی به یک سازمان­مندی خاص ندارد و برای آفرینش یک عکس هنری نیازی به تکامل جسمانی انسان نیست. می­توان بدون یک جسم سازمان­مند، دست به خلق اثر هنری زد. فرد معلول می­تواند در این دیدگاه با استفاده از صیرورت احساس اثر هنری خلق کند. این پژوهش با روش کیفی و از طریق مطالعات کتابخانه­ای صورت گرفت. روش مبتنی بر مطالعه بر آثار عکاسی افراد معلولی بوده است که با روش توصیف فلسفه­ی بدن بدون اندام احساس را اصلی­ترین مولفه­ی هنر عکاسی برای انتقال نیروی هنر و آفرینش و تحلیل در عکاسی می­دانسته­اند. در این پژوهش آثار پیت اکرت و احمد زورکارنیان به عنوان افراد هنرمندی که دارای معلولیت هستند بررسی می­گردد. یافته­های پژوهش حاکی از این است که معلولین نیز با در نظر داشتن دیدگاه بدن دلوز می­توانند دست به آفرینش هنری از هم گسیخته اما دارای کمال دست بزنند که استوار بر احساس است. با تکیه بر فلسفه­ی بدن، ناتوانی جسمی مانع از خلق اثر هنری در عکاسی نیست. معلولین با درک مفهوم هستندگی و احساس در هنر می ­توانند به خلق و آفرینش آثار هنری زنده که از صیرورت برخوردار است، روی بیاورند.اهداف پژوهش:۱.بررسی امکان حذف ناتوانی جسمی در عکاسی با تکیه بر فلسفه بدن دلوز.۲.بازشناسی تاثیر عوامل جسمی و روحی در خلق اثر هنری.سوالات پژوهش:۱.احساس در آثار هنری معلولین عکاس بر طبق فلسفه ی بدن دلوز چه نقشی دارد؟چه عوامل جسمی و روحی نزد هنرمند در آفرینش آثار هنری او نقش دارد؟

Keywords:

فلسفه ی بدن , دلوز , اثر هنری , احساس , معلولین , عکاسی