اثربخشی زوج درمانی گروهی بر صمیمیت جنسی و دلزدگی زناشویی در زوجین دارای تعارضات زناشویی

مقدمه: تعارضات زناشویی امری اجتناب ناپذیر است که در سایه آموزش و مهارت های اجتماعی تا حدی زیادی می توان آن را تقلیل داد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی بر صمیمیت جنسی و دلزدگی زناشویی زوجین دارای تعارض زناشویی بود. روش کار: روش پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و از نظر هدف نیز پژوهشی کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین دارای تعارض زناشویی شهر سنندج(۳۰ زوج) در نیمه اول سال ۱۳۹۸ بودند که به صورت تصادفی در ۲ گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ زوج) قرار داده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های صمیمیت جنسی بطلانی(۱۳۹۸) و دلزدگی زناشویی پاینز( ۱۹۹۶) بود که شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله آن را تکمیل کردند. پایایی ابزار بر اساس آزمون آلفای کرونباخ(۸۸/۰) حاصل شد. برای گروه آزمایش ۱۰ جلسه (۹۰ دقیقه ای)  و در هر هفته ۱ جلسه و در طی ۲ ماه، آموزش زوج درمانی ارائه شد و برای گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از تحلیل کوواریانس یکراهه و چندراهه استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که زوج درمانی گروهی با تاثیر ۸۷/۰ و سطح معناداری (۰۰۱/۰< p) موجب بهبود صمیمیت جنسی شده است. همچنین  اموزش زوج درمانی با تاثیر ۸۶/۰ موجب کاهش دلزدگی زناشویی زوجین شد (۰۰۱/۰< p). نتیجه گیری: زوج درمانی گروهی یک مداخله موثر است که باعث بهبود صمیمیت جنسی و کاهش دلزدگی زناشویی زوجین دارای تعارضات زناشویی می شود.     

Keywords:

Marital Conflict , Integrative Behavior Couple Therapy , Sexual Intimacy , Marital Burnout , تعارض زناشویی , زوج درمانی گروهی , صمیمیت جنسی , دلزدگی زناشویی