تاثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی دانش آموزان پسر دوره ابتدائی با ناتوانی های یادگیری

چکیده مقدمه: هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع ابتدائی با ناتوانی های یادگیری شهر اهواز بود. روش کار: پژوهش حاضر یک روش تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه شاهد بود. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه تجدید نظر شده سبک اسنادی کودکان (CASQ-R) و مقیاس هویت تحصیلی (AIS) بودند. نمونه پژوهش شامل ۲۷ دانش آموز پسر پایه پنجم و ششم ابتدائی با ناتوانی یادگیری، که در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲ مشغول به تحصیل بودند، است که با روش تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایشی و شاهد گمارده شدند. قبل از آموزش خودتعیین گری از دو گروه، پیش آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. سپس، به گروه آزمایشی خودتعیین گری آموزش داده شد و به گروه شاهد آموزشی ارائه نشد. پس از اتمام دوره آموزشی بلافاصله از هر دو گروه پس آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی گرفته شد. بعد از هفت هفته از پایان دوره آموزشی مجددا از هر دو گروه آزمون های فوق، به عنوان پیگیری، گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل های کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین گری باعث افزایش معنی دار سبک تبیینی خوش بینانه (۰/۰۰۲> P) و هویت تحصیلی (۰/۰۰۳> P) در دانش آموزان می شود. همچنین، نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش خودتعیین گری در طول زمان بر سبک تبیینی خوش بینانه (۰/۰۰۲> P) و هویت تحصیلی (۰/۰۰۲ > P) در دانش آموزان اثر پایدار دارد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش خودتعیین گری سبب افزایش سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی در دانش آموزان شد. پیشنهاد می شود متخصصان تعلیم و تربیت آموزش خودتعیین گری را به عنوان روشی مهم برای پیامدهای روانشناختی مطلوب در کودکان دارای ناتوانی های یادگیری به کار گیرند.  

تاثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه و هویت تحصیلی دانش آموزان پسر دوره ابتدائی با ناتوانی های یادگیری Keywords:

Self-Determination , Optimistic Explanatory Style , Academic Identity , Learning Disabilities , خودتعیین گری , سبک تبیینی خوش بینانه , هویت تحصیلی , ناتوانی های یادگیری