اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی

مقدمه و هدف: ارتقا رفتارهای خودمدیریتی و کنترل عوامل شناختی مانند همجوشی شناختی، در بیماران مبتلا به دیابت یکی از مهمترین اهداف مداخلات و برنامه های روان درمانی این بیماران میباشد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی گروهدرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی نوع دو بود. روش کار: روش پژوهش حاضر، شبه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان دی شهر تهران در ۶ ماه دوم سال ۱۳۹۹ بودند. از افراد واجد شرایط ۴۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه ( ۲۰ نفر آزمایش و ۲۰ نفر گروه گواه) جای داده شدند. افراد گروه آزمایش در ۸ جلسه درمان پذیرش و تعهد هیز و همکاران (۲۰۱۱) شرکت کردند، اما گروه گواه در لیست انتظار قرار داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه همجوشی شناختی گیلاندرز و همکاران(۲۰۱۴) و رفتارهای خودمدیریتی توبرت و گلاسگو (۱۹۹۴) بود. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان پذیرش و تعهد بر کاهش همجوشی شناختی (۰/۰۱p<) و افزایش رفتارهای خودمدیریتی (۰/۰۱p<) بیماران دیابتی نوع دو موثر بود و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت (۰/۰۱p<). نتیجه گیری: یافته های حاضر نشان داد که استفاده از گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، با کاهش همجوشی شناختی و بهبود رفتارهای خودمدیریتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو همراه هست؛ بنابراین به عنوان روش درمانی مکمل درمانهای دارویی در جهت بهبود وضعیت روانشناختی بیماران دیابتی میتوان استفاده کرد.

اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی Keywords:

Acceptance and Commitment Group Therapy , Cognitive Fusion , Self-Care Behaviors , Diabetes , گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد , همجوشی شناختی , رفتارهای خودمدیریتی , دیابت.