همبستگی آمادگی ترخیص با بستری مجدد نوزادان نارس در بخش های مراقبت ویژه نوزادان

مقدمه: بستری مجدد، یک پیامد بالقوه قابل پیشگیری و پرهزینه بستری است که به عوامل متعددی وابسته بوده و یکی از این عوامل، عدم آمادگی بیمار و خانواده در هنگام ترخیص می باشد. این مطالعه، با هدف تعیین همبستگی آمادگی هنگام ترخیص بر بستری مجدد نوزادان نارس بستری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال ۱۳۹۲ انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی همبستگی، ۲۴۵ نوزاد نارس بستری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان در سه بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به روش در دسترس و براساس ویژگی های ورود به مطالعه انتخاب شدند. در زمان ترخیص هر یک از نوزادان، پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی و "چک لیست آمادگی ترخیص"، شامل ۲۸ عبارت که روایی و پایایی آن بررسی گردیده بود، تکمیل شد. سپس یک ماه بعد از ترخیص، وضعیت بستری مجدد نوزادان، به وسیله تماس تلفنی با والدین، پیگیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۷ انجام شد. یافته ها: ۹۷ نوزاد (۶/۳۹ درصد) طی یک ماه پس از ترخیص مجددا بستری شدند. نمره کلی آمادگی ترخیص نوزادان نارس مورد مطالعه به طور متوسط ۶۹/۳۵۶/۲۱ بود. آزمون من ویتنی نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر نمره آمادگی ترخیص بین نوزادان بستری مجدد شده و نوزادان بدون بستری مجدد وجود دارد (۰۰۱/۰P<). نتیجه گیری: آمادگی ترخیص، همبستگی قوی با بستری مجدد نوزادان نارس دارد، به طوری که با افزایش آمادگی ترخیص نوزاد و والدین، احتمال بستری مجدد نوزاد کاهش می یابد.

Keywords:

Discharge Preparation , Readmission , Premature Infant. , آمادگی ترخیص , بستری مجدد , نوزادان نارس.