اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمام والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیراحتمالی در دسترس و گمارش تصادفی استفاده شد. بدین صورت که از بین والدین کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری مراجعه کننده به مرکز مشاوره تماشا، تعداد ۳۰ والد به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی دو ماه و نیم در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی بود که افراد حاضر در گروه گواه این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه رابطه والد- فرزندی(فاین، مورلند و شوبل، ۱۹۸۳) و پرسشنامه عملکرد خانواده(ناتان، بالدوین و بیشاب، ۱۹۸۳) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی(P<۰/۰۰۱) و روابط والد- فرزندی(P<۰/۰۰۱) والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری موثر بوده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری مورد استفاده گیرد.

اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عملکرد خانوادگی و روابط والد- فرزندی والدین دارای کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری Keywords:

acceptance and commitment therapy , family performance , parent-child relationship , درمان پذیرش و تعهد , عملکرد خانوادگی , رابطه والد-فرزند