مسئولیت مدنی خسارت ناشی از حمل و نقل مواد هسته ای در حقوق ایران و مقررات بین الملل

انرژی هسته ای با وجود نیاز روزافزون به آن در صنعت، پزشکی و مراکز تحقیقاتی به صورت بالقوه برای جان و مال انسان و سلامت محیط زیست خطرناک است. حمل مواد هسته ای بر میزان این خطر افزوده و کنترل آن را دشوارتر کرده است. گستردگی و شدت خسارت ناشی از حمل و نقل مواد هسته ای، آژانس بین المللی انرژی اتمی را بر آن داشته است که با هدایت کردن مسئولیت به سمت بهره بردار و پذیرفتن نظریه ی خطر و مبنای مسئولیت محض، در حداقل زمان ممکن، حداکثر خسارت جبران شود. البته مسئولیت اولیه ی بهره بردار فعالیت های هسته ای، دولت را از مسئولیت بین المللی خود در قبال نقض تعهدات بین المللی راجع به استقرار ایمنی و پیشگیری از خسارت هسته ای مبرا نمی کند. با وجود دست یافتن ایران به فناوری انرژی هسته ای و پراکندگی جغرافیایی سایت های هسته ای، مقررات داخلی مربوط به حمل ونقل این مواد از جامعیت کافی برخوردار نیست، بنابراین شایسته است قانون گذار هم سو با مقررات بین المللی، مقرراتی خاص راجع به مسئولیت محض بهره بردار فعالیت های هسته ای وضع کند. در جستار حاضر سعی شده با روش توصیفی و تحلیلی، ضمن تبیین و ارزیابی وضع موجود در نظام حقوقی ایران و حقوق بین الملل، در مورد مسئولیت مدنی خسارت ناشی از فعالیت های هسته ای، به تحلیل وضع مطلوب بپردازد.

Keywords:

حمل و نقل مواد هسته ای , بهره بردار تاسیسات هسته ای , مسئولیت انحصاری , مسئولیت محض