تاثیر تنش شوری بر میزان فعالیت آنتی اکسیدان ها و رشد گیاهچه در ژنوتیپ های مختلف گلرنگ

تنش شوری یکی از مهمترین تنش های غیر زنده در مناطق خشک و نیمه خشک می باشد. به منظور ارزیابی اثر تنش شوری بر فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز، سوپر اکسید دیسموتاز و رشد گیاهچه در ژنوتیپ های مختلف گلرنگ، آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در سال ۱۳۹۱ در گلخانه دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل شش ژنوتیپ گلرنگ (اراک، اصفهان، خراسان، کوسه C۱۱۱، AC-stirling و Saffire) و پنج سطح شوری شامل صفر (شاهد)، ۵۰ ، ۱۰۰، ۱۵۰ و ۲۰۰ میلی مولار نمک طعام بود. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش شدت تنش شوری میزان فعالیت هر دو آنزیم (آسکوربات پراکسیداز، سوپر اکسید دیسموتاز) افزایش پیدا کرد که این افزایش بسته به ژنوتیپ متفاوت بود. در سطح شوری ۲۰۰ میلی مولار، فعالیت این آنزیم ها(آسکوربات پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز) کاهش پیدا کرده است. در تیمار شاهد، ژنوتیپ اصفهان با میزان فعالیت های آنتی اکسیدانی آسکوربات پراکسیداز، ۹۱جذب بر گرم ماده تر وسوپر اکسید دیسموتاز ۱۶/۹۹ جذب بر گرم ماده تر دارای بیشترین فعالیت و ژنوتیپ AC-Stirling با فعالیت ۵۸ جذب بر گرم ماده تر (آسکوربات پراکسیداز) و ۳۹ جذب بر گرم ماده تر ( سوپر اکسید دیسموتاز) دارای کمترین فعالیت در شرایط شاهد بوده است. همچنین، ژنوتیپ اصفهان از نظر صفات مربوط به رشد گیاهچه ای ( طول ریشه چه، طول ساقه چه، وزن خشک و تر ریشه چه و ساقه چه) بالاترین و ژنوتیپ AC-Stirling دارای پایین ترین میزان بودند. به طور کلی، ژنوتیپ اصفهان می تواند به عنوان یک ژنوتیپ احتمالی سازگار به تنش شوری در برنامه های اصلاحی بکار گرفته شود.

Keywords:

Ascorbate Peroxidase (APX) , Enzyme , Seedling weight , Superoxide Dismutase (SOD) , آسکوربات پراکسیداز , آنزیم , سوپراکسیددیسموتاز , وزن گیاهچه