فطری بودن زبان قرآن از منظر آیت الله جوادی آملی و مقایسه آن با دیگر نظریات

از دیرباز این پرسش بین مفسران و متکلمان مطرح بوده که خداوند در قرآن با بندگان خود از چه سبک و شیوه گفتمانی استفاده کرده است. زبان فطرت، از جمله نظریات مهم در این مسئله است که از سوی مفسر معاصر، آیت الله جوادی آملی (حفظه الله) مطرح شده است. بدین صورت که اگر قرآنکریم به مکان و زمان ویژهای اختصاص ندارد، لاجرم باید از زبان گستردهای بهره جوید که همیشگی، جهانی و همگانی باشد و نسبت به احوال و اطوار و اوضاع مختلف فراگیر باشد. به بیان اصطلاحی میبایست دارای سه ویژگی دوام، کلیت و اطلاق باشد و چنین زبانی، زبان فطرت است که نه متعدد میشود و نه تحول میپذیرد. در این مقاله تلاش شده تا با آوردن تعریف و بیان ویژگی های زبان فطرت و نیز بررسی ادله و شواهد آن، ابعاد گوناگون این نظریه و نیز وجه امتیاز آن با دیگر دیدگاه ها که در مسئله زبان قرآن مطرح شده است، مشخص گردد.

Keywords:

ویژگیهای فطرت , زبان فطرت , زبان قرآن , مولفههای زبان فطرت , جوادی آملی