معناشناسی وجه الله در قرآن کریم از منظر آیت الله جوادی آملی

   اصطلاح «وجه» در قرآن کریم در لایه های متعددی از معنا به کار رفته است که در بالاترین لایه آن به «الله» اسناد داده شده است. درک صحیح از معنای «وجه الله»، همانند دیگر اسماء و صفات الهی، نقش بسزایی در ایجاد اعتقاد توحیدی صحیح نسبت به خداوند داشته، جهل نسبت به فهم آن باعث خطای در اعتقاد و آلوده شدن به شرک در باور و عمل خواهد شد، به گونه ای که برخی از مفسران با تکیه بر ظواهر و جمود بر الفاظ آیات، تفسیر مادی و جسمانی از وجه الله داشته اند. گروهی نیز در تفسیر این گونه آیات توقف کرده و گروه دیگر آن را به ذات خداوند، صفات او، جهت و رضایت الهی و نیز به انبیا و حجت های الهی تاویل برده اند. این مقاله با روش توصیفی _ تحلیلی به معناشناسی وجه الله از منظر آیت الله جوادی آملی و بررسی ادله و شواهد این دیدگاه و وجوه امتیاز و اشتراک آن با دیگر نظریات می پردازد. از منظر ایشان، ذات خداوند من حیث هو ذات، مشهود و معروف احدی از مخلوقات نبوده تا آیه (فاینما تولوا فثم وجه الله) بر آن دلالت کند و نیز توهم فنا و نابودی هم در آن مقام راه ندارد تا بخواهد مورد استثناء در (کل شی ء هالک الا وجهه) واقع شود. بنابراین، وجه الله به معنای صفات فعلی و ظهورات خداوند است که بالاترین مصادیق آن به وجود انبیا و معصومین(ع) اختصاص می یابد.

Keywords:

وجه , انبیا و معصومین , وجه الله , ظهورات خداوند , جوادی آملی