رابطه ی عامل های آموزشی با سبک های یادگیری دانشجویان کشاورزی دانشگاه تهران

ارزیابی سبک یادگیری دانشجویان و دانستن این که آنان چگونه یاد می گیرند و استفاده از روش های تدریس مناسب برای بهبود کیفیت یادگیری آنان اهمیت زیادی دارد. هدف این پژوهش، بررسی رابطه ی عامل های آموزشی با سبک های یادگیری دانشجویان کشاورزی دانشگاه تهران بود. این پژوهش از نوع کاربردی است و جامعه آماری آن را دانشجویان گرایش های کشاورزی دانشگاه تهران (۱۳۰۰=N) تشکیل دادند که ۳۰۰ تن از آنان با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب به عنوان نمونه تعیین و انتخاب شدند. از پرسشنامه، شامل ویژگی های فردی و تحصیلی و شاخص سبک های یادگیری سولمان و فیلدر به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. قابلیت اعتماد شاخص سبک یادگیری با استفاده از آزمون همتای وارک تایید شد و برای تایید روایی و پایایی سایر بخش های پرسشنامه به ترتیب از نظر متخصصان و محاسبه پایایی مرکب استفاده شد. نتایج نشان دادند که از نظر بعد پردازش، ۶۰ درصد از دانشجویان دارای سبک یادگیری فعال، به لحاظ بعد دریافت، ۵۵ درصد از سبک یادگیری شهودی، از نظر بعد ارایه، ۷/۵۶ درصد دارای سبک یادگیری شفاهی و به لحاظ بعد درک و فهم، ۳/۵۸ درصد از دانشجویان دارای سبک یادگیری مرحله گرا بودند. محاسبه ی همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین سبک های یادگیری و به کارگیری روش های تدریس و منبع های درسی (به استثنای جزوه درسی)، در مورد دانشجویان فعال- تفکرگرا و کتاب درسی و ترکیبی از منبع ها در مورد دانشجویان حسی گرا- شهودی رابطه ی معنی داری وجود ندارد. نتیجه ی آزمون من وایت نی گویای آن بود که تفاوت معنی داری بین سبک یادگیری دانشجویان بر پایه جنس و مقطع تحصیلی وجود ندارد.

Keywords:

یادگیری شهودی , دانشجوی کشاورزی , سبک یادگیری , روش تدریس , یادگیری فعال