تحلیل عاملی استراتژی های خودرهبری و رابطه آن ها با عملکرد تحصیلی دانشجویان(مورد: دانشجویان دانشکده علوم و ادبیات دانشگاه بیرجند)

     پژوهش حاضر با هدف مدل یابی عاملی استراتژی های خودرهبری و رابطه آن با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشکده های علوم و ادبیات دانشگاه بیرجند انجام شده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران، حجم نمونه به تعداد۳۵۱ نفر از دانشجویان تعیین و روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب برای انتخاب نمونه  استفاده شد. در این پژوهش، از پرسشنامه خودرهبری نک و هاگتون(۲۰۰۲) با پایایی (۸۰/۰=α) استفاده شد. تحلیل عاملی اکتشافی به روش مولفه های اصلی (PC) نشان داد، دانشجویان شش استراتژی خودرهبری، شامل: تمرکز بر پاداش های طبیعی و هدف گذاری شخصی(۶۶/۰=α)، تجسم عملکرد موفق (۵۹/۰=α)، خودتنبیهی(۵۶/۰=α)، خودگفتگویی(۷۳/۰=α)، خودراهنمایی(۶۹/۰=α) و خودپاداش دهی (۷۱/۰=α) را استفاده می کنند. تحلیل همبستگی نیز نشان داد، میان به کارگیری استراتژی های خودرهبری و عملکرد تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت(۲۵/r=۰) و معنی داری وجود دارد(۰.۰۱p<). نتایج رگرسیون همزمان نشان داد از میان استراتژی های خودرهبری، خودگفتگویی(۲۰(β=،  خودپاداش دهی(۲۱(β= و خودتنبیهی(۳۳(β= با عملکرد تحصیلی دانشجویان همبستگی چندگانه معنی داری داشته است.

Keywords:

استراتژی های خودرهبری , عملکرد تحصیلی , دانشجویان , دانشگاه بیرجند